Szept

Slownik pojęć LECTORIUM ROSICRUCIANUM

1 post w tym temacie

Andreae, Johannes Valentinus: naczelny brat Różokrzyżowców w XVII w., m.in. autor Alchemicznych godów Chrystiana Różokrzyża, dzieła, które w zawoalowanej formie opisuje wszystkie aspekty drogi kandydata na ścieżce transfiguracji.

Apokalipsa czterech elementów: świat objawiony przez cztery elementy: ogień, wodę, powietrze i ziemię.

Archonci: władcy eonów (patrz: Eony).

Atom Chrystusowy: patrz: Róża serca.

Atom iskry ducha: patrz: Róża serca.

Authades: siła o lwiej głowie: nieświęta wola człowieka zrodzonego z materii; także w ogólnym sensie nieświęty szał człowieka-ja (imię zaczerpnięto z gnostycznej Ewangelii Pistis Sophia).

C.R.C: klasyczny skrót imienia Chrystiana Różokrzyża: określenie prototypu człowieka, który w drodze transfiguracji dopełnił powrotu do prawdziwego, nieśmiertelnego stanu człowieka. Siedem faz tej ścieżki opisanych jest jako siedem dni nowego tworzenia w Alchemicznych godach Chrystiana Różokrzyża, zawoalowanej opowieści Johanna Valentina Andreae.

Człowiek tej natury: człowiek zrodzony w materii, podporządkowany prawu natury dialektycznej.

Demiurg: istota duchowa pochodząca od Boga, Ojca. Demiurg jest stwórcą świata z prasubstancji, którą stworzył nie on lecz Bóg, Ojciec. Stanowi on jedność ze słowem, z duszą świata.

Demony: dosłownie: „siły natury”. Gdy człowiek łączy się z tymi siłami, wypełniając zgodnie z boskim planem wolę Ojca w dobrowolnym posłuszeństwie, wówczas objawiają się one jako wielcy pomocnicy na drodze do ubóstwienia człowieka. W przeciwnym razie człowiek doświadcza ich wrogiego działania jako mściwych demonów, siły fatum; zbiegają się one wtedy ze skutkami karmicznymi, które decydują o losie człowieka na pełnej cierpienia drodze doświadczeń. Także i eony natury, powołane do życia przez ślepe życie w naturze upadłej ludzkości, określane są mianem demonów, wtedy oczywiście w znaczeniu nieprzychylnym. W ściślejszym związku z tym pozostają demony, astralne zasady siły, stworzone przez intelektualną świadomość mózgową ludzi.

Dialektyka: nasze dzisiejsze pole życia, w którym wszystko objawia się w połączeniu ze swoim przeciwieństwem. Dzień i noc, światło i ciemność, radość i ból, młodość i starość, dobro i zło, życie i śmierć itd. są w sposób nierozerwalny ze sobą połączone; jedno następuje w sposób nieunikniony po drugim i w ten sposób jedno tworzy drugie. W wyniku tego fundamentalnego prawa wszystko w naszym polu bytu poddane jest ciągłej zmianie i zniszczeniu, narodzinom, rozkwitowi oraz zanikowi. Skutkiem tego prawa nasze pole bytu jest obszarem skończoności, cierpienia, bólu, krzywdy, choroby i śmierci. Z drugiej strony prawo dialektyki, z wyższego punktu widzenia, jest prawem boskiej łaski. Dzięki ciągłemu niszczeniu i odnawianiu zapobiega się ostatecznemu skrystalizowaniu człowieka. Daruje mu ono wciąż na nowo ponowną możliwość objawienia, a przez to szansę na poznanie celu swojego bytu i na wkroczenie na ścieżkę powrotu.

Dom Sancti Spiritus: pole Zmartwychwstania, nowe pole życiowe. Patrz: Złota Głowa.

Dusza duchowa: droga endury, droga uczniostwa w gnostycznej Szkole Duchowej ma na celu przebudzenie prawdziwej, nieśmiertelnej duszy z jej latentnego stanu. Skoro tylko dusza przebudzi się ze swojego śmiertelnego snu, dochodzi do ponownego połączenia z powszechnym Duchem, z Bogiem. To na nowo nawiązane połączenie między Duchem a duszą, między Bogiem a człowiekiem przejawia się w pełnym chwały zmartwychwstaniu tego Drugiego, powrocie prawdziwego człowieka do domu Ojca. Dusza, której dane jest świętować to połączenie, to zjednoczenie się z „Pymandrem” egipskiej Pragnozy, jest duszą duchową. Jest to jednia Ozyrys (Duch)-Izyda (dusza), Chrystus-Jezus, Ojciec-Syn, alchemiczne gody Chrystiana Różokrzyża dawnych Różokrzyżowców, gody boskiego oblubieńca z jego boską oblubienicą.

Dywan: „stać na dywanie” jest wolnomularskim określeniem na wewnętrzną postawę ucznia, który z całą szczerością, w oddaniu i wytrwałości chce urzeczywistnić w sobie pięciokrotną Powszechną Gnozę.

Endura: ścieżka złamania „ja”, ścieżka ostatniej śmierci poprzez rezygnację „ja” na rzecz tego Innego, nieśmiertelnego człowieka Janowego, który „prostuje ścieżki dla swojego Boga”. Jest to praktyczna realizacja słów „On” – ten boski Inny – „musi wzrastać, a ja muszę maleć”, co oznacza; ja muszę zniknąć, aby ten boski Drugi mógł we mnie żyć. Droga endury jest klasyczną drogą wszystkich czasów. Na tej drodze upadły człowiek – dzięki oczyszczającemu ogniowi całkowitego odwrotu życiowego – może wznieść się do swojej prawdziwej, nieśmiertelnej istoty i powrócić do Ojca. Droga człowieka przez świat dialektyki jest życiem, aby umrzeć. Endura jest dobrowolnym umieraniem, aby móc żyć; „Kto życie swoje chce stracić z mojego powodu, ten je znajdzie”.

Eony: a) monstrualne formacje nieświętych sił natury powstałe na przestrzeni czasu z oderwanego od Boga życia (myślenia, woli, uczucia i pragnień) upadłej ludzkości. Dzielą się na dwanaście głównych grup. Jako wytwory ludzkości, które całkowicie wyrwały się spod jej kontroli, sprawują one władzę nad ludzkością. Te samoutwierdzające się siły zmuszają ludzkość do kroczenia wyznaczonymi przez nie nieświętymi drogami, aby wzmocnić w ten sposób jej przywiązanie do obracającego się koła dialektyki.

cool.gif poza tym pod tą nazwą rozumie się hierarchiczną grupę sprawującą władzę nad czaso-przestrzenią, zwaną też hierarchią dialektyczną lub „najwyższym władcą tego świata”. Jest to najwyższa, wywodząca się z upadłej ludzkości metafizyczna formacja władzy, identyczna co do istoty ze wspomnianymi w punkcie „a” eonami natury. Przy pomocy tej lucyferycznej władzy nad upadłym światem dialektycznym, nadużywają one wszystkich sił natury i ludzkości, popychając ją do ciągłej nieświętej działalności w celu realizacji swoich ciemnych zamiarów. Kosztem straszliwego cierpienia ludzkości istoty te uzyskały wolność od koła dialektyki, wolność, którą mogą utrzymać jedynie wtedy, gdy powodowani koniecznością samoutwierdzenia sprawiają, że cierpienie świata wzrasta w sposób nieograniczony i jest utrwalane. (Czytelnikowi poleca się w tym kontekście lekturę książki: „Nadchodzący nowy człowiek”, część 1, rozdział 10, a także „Zdemaskowanie”, J. van Rijckenborgha, Rozekruis Pers, Haarlem).

W celu uzupełnienia należy jeszcze wspomnieć, że wszelka aktywność myślowa, uczuciowa, woli oraz pożądania upadłej ludzkości tworzy także tak zwane dobro, eony, nieświęte siły natury, które opanowują człowieka trzymając go w niewoli na jego drodze w naturze śmierci.

Gnoza: a) oddech Boga, Bóg, Logos, źródło wszystkich rzeczy, objawiające się jako Duch, Światło, Siła i Mądrość, cool.gif Powszechne Braterstwo będące nosicielem oraz objawieniem pola promieniowania Chrystusa, c) żywa wiedza, obecna u Boga i będąca jego częścią, która poprzez odrodzenie duszy, będące narodzinami światła Boga, osiąga pymandryczny stan świadomości.

Gnoza pięciokrotna, powszechna: nazwa obejmująca pięć faz rozwoju, w których i przez które objawia się w uczniu ścieżka do Życia: 1. wyzwalający wgląd; 2. dynamiczne pragnienie zbawienia; 3. całkowita samoofiara; 4. pozytywna nowa postawa życiowa; 5. Zmartwychwstanie w nowym Polu Życia.

Górna sala: a) w sensie mikrokosmicznym jest to przybytek głowy, cool.gif Złota Głowa gnostycznego Żywego Ciała.

Grota z Betlejem: najwyższa świątynia wtajemniczenia dawnego braterstwa Katarów w południowej Francji.

Iskra życia: istoty posiadające iskrę życia: istoty zrodzone z natury, którym brak jest róży serca, atomu iskry Ducha. Ludzie ci są nastawieni całkowicie na życie w grubomaterialnej sferze ziemskiej, dobrze się w niej czują i nie odczuwają braku jakiegokolwiek życia wewnętrznego. W rzeczywistości nie są oni ludźmi, a tylko czysto naturalnymi zjawiskami, absolutnie odpornymi na wszelkie duchowe poruszenie. Życie w oddaleniu od Boga, kontynuowane od wielu generacji, nieuchronnie prowadzi do powstania istot posiadających iskrę życia, które rodzą się i umierają, nie pozostawiając po sobie pozytywnego rezultatu życiowego. Dzisiejsza ludzkość liczy wiele setek milionów tego rodzaju ludzkich zjawisk.

Istota auryczna: firmament auryczny, system centrów zmysłowych, punktów siły i punktów żaru, w którym zakotwiczony jest cały karman człowieka. Nasza ziemska, śmiertelna istota jest projekcją tego firmamentu i jest całkowicie uzależniona od jego możliwości, ograniczeń i rodzaju. Istota auryczna jest ucieleśnieniem całego bagażu grzechu upadłego mikrokosmosu. Jest to stare (mikrokosmiczne) niebo, które poprzez totalny przewrót życiowy skierowane na Gnozę musi przeminąć i zostać zastąpione nowym niebem. Następstwem tego jest Nowa Ziemia, Zmartwychwstanie prawdziwego człowieka, w którym Duch, dusza i ciało odpowiadają znowu boskiemu planowi tworząc harmonijną, nieprzemijalną jedność.

Izyda: patrz: Dusza duchowa.

Jedność grupowa: rzeczywista jedność wszystkich przyjętych do Żywego Ciała młodognostycznego Braterstwa, której wymaga w sposób bardzo wyraźny istota Szkoły Duchowej. Jedność grupowa nie jest zewnętrznym objawem przynależności, lecz wewnętrzną jednością wzrastającego w Gnozie życia duszy, uwidoczniającego się w pozytywnej nowej postawie życiowej zgodnej z duchem Kazania na Górze.

Koło narodzin i śmierci: powtarzający się, w zgodzie z prawami dialektyki, proces narodzin, życia oraz śmierci osobowości, po którym następuje ponowne ożywienie mikrokosmosu przez nową osobowość.

Kosmokratorzy: patrz: Rektorzy.

Królestwo nowe, gnostyczne: gnostyczne pole astralne, zbudowane z pierwotnej, czystej substancji astralnej przez młode Braterstwo gnostyczne, we współpracy z Powszechnym Łańcuchem gnostycznym, którego jest najmłodszym ogniwem. Przez swoją aktywność w dwóch światach (zarówno w polu zmartwychwstania szóstej sfery kosmicznej jak i w polu życia siódmej sfery kosmicznej)

Lipika: patrz: Istota auryczna.

Mikrokosmos: człowiek jako minutus mundus, jako mały świat, tworzy złożony, kulisty system życiowy, w którym poczynając od środka można wyróżnić; osobowość, istotę auryczną, siedmiokrotne pole magnetyczne. Rzeczywisty człowiek jest mikrokosmosem. To co w tym świecie rozumiane jest pod pojęciem „człowiek” jest jedynie okaleczoną osobowością zdegenerowanego mikrokosmosu. Nasza dzisiejsza świadomość jest jedynie świadomością osobowości, a zatem świadoma jest jedynie pola bytu, do którego należy.

Natura śmierci: w naszym obecnym polu bytu panuje prawo ciągłej przemiany i niszczenia. Wszystko to, co tutaj zostaje powołane do bytu, znajduje się już od pierwszej chwili swojego pojawienia się na drodze ku upadkowi. Dlatego też to, co nazywamy życiem, jest jedynie bytem pozornym, wielkim złudzeniem. Ból zniszczenia, który tutaj tak głęboko odczuwamy, usiłuje doprowadzić nas do zrozumienia, że świat dialektyki, natura śmierci nie jest polem życiowym przeznaczonym dla człowieka, lecz że jest nim natura życia, pierwotne pole adamowe, które w Biblii określane jest mianem „Królestwa”.

Nauka Powszechna: nie jest to „nauka” w potocznym znaczeniu tego słowa. Nie można jej też znaleźć w książkach. Jest to w najgłębszej istocie żywa rzeczywistość Boga, z której uszlachetniona po temu świadomość, świadomość hermetyczna czyli pymandryczna może czytać i rozumieć wszechwiedzę Stwórcy.

Nerw sympatyczny: część systemu nerwowego, znajdującego się w przypadku dialektycznego człowieka poza kontrolę woli i funkcjonującego w sposób automatyczny; szczególnie obydwa pasma nerwowe po lewej i po prawej stronie kanału rdzenia kręgowego. Oba te pasma spotykają się u szczytu rdzenia kręgowego, w szyszynce.

Niebiański statek: nazwa odnosząca się do gnostycznego Żywego Ciała. Jest to arka, o której mówi Genesis, zbudowana we współpracy z powszechnym, gnostycznym łańcuchem z uwalniających sił; ciało mające na celu żniwo, które następuje pod koniec dnia kosmicznego i które musi zostać zwiezione do spichlerzy nowego życia.

Nowe gnostyczne królestwo: gnostyczne, astralne pole utworzone z czystej astralnej substancji prapoczątku, zbudowane przez młodognostyczne Braterstwo we współpracy z Powszechnym Łańcuchem gnostycznym, którego jest ono najmłodszym ogniwem. Poprzez swoją działalność w dwóch światach (zarówno w polu zmartwychwstania szóstego obszaru kosmicznego jak i w naszym polu bytu w siódmym obszarze kosmicznym) umożliwia ono, tak długo jak długo trwa czas żniw, wyzwolenie poszukujących ludzi poprzez wkroczenie za pośrednictwem Żywego Ciała młodej Gnozy do pola zmartwychwstania. Żywe Ciało tworzy zatem czasowy most pomiędzy obydwoma obszarami. Nowe gnostyczne królestwo ucieleśnia wszystkie siły, których potrzebuje uczeń, aby przejść tym mostem ku życiu. Utworzyło się ono w Europie, skąd rozszerza się na cały świat. Jego wołanie kieruje się do całej ludzkości.

Ogień wężowy: ogień duszy i ogień świadomości, zlokalizowany w kręgosłupie.

Osobowość z ładu ratunkowego: w wyniku niewyobrażalnie wielkiego kosmicznego dramatu, znanego jako «upadek», część ludzkiej fali życiowej, która w wyniku utraty łączności z Duchem nie mogła się już dalej utrzymać w pierwotnym ludzkim polu życiowym, popadła w uchwyt nierozumnej natury i połączyła się z nią. Aby darować upadłej ludzkości możliwość wyzwolenia się z niewoli tego szaleństwa, została ona odizolowana w zamkniętej części kosmicznej siedmiokrotności i poddana prawom dialektyki, prawu ciągłych narodzin i niszczenia, aby poprzez stałe doznawanie bólu skończoności wszystkich rzeczy tutaj mogła stać się świadoma swojej wzniosłej przeszłości i nieprzemijalnej istoty. Mając świadomość bycia synem marnotrawnym, powinna ona zerwać pęta materii, łańcuchy z «ciała i krwi» i poprzez odnowienie połączenia z Ojcem, z Duchem, powrócić do pierwotnego obszaru życiowego ludzkości. Dlatego w filozofii Różokrzyża dialektyczne pole bytu nazywane jest w związku z tym wprowadzonym przez Boga „ładem z konieczności”, a ciało w którym człowiek się tutaj objawia „ciałem ładu z konieczności”. Na tej drodze z powrotem do domu Ojca uczeń uczy się przy pomocy nieodzownego Światła Gnozy, Światła miłości Chrystusa, zastępować to ciało ładu z konieczności uświetnioną, nieśmiertelną cielesnością. Ten proces transfiguracji jest ewangelicznym „odrodzeniem z Wody i Ducha”, jest całkowitym zastąpieniem nieświętego, śmiertelnego, tym co święte, nieśmiertelne, na podstawie prawód czystej prasubstancji prapoczątku, w sile odbudowanego połączenia z Duchem.

Ośrodki Konferencyjne: Nowoczesna Szkoła Duchowa posiada różne ośrodki konferencyjne, w których regularnie odbywają się dwu- lub trzydniowe konferencje, w których uczestniczy kilkuset uczniów różnej narodowości. Konferencje te są zawsze poświęcone nauce o wyzwoleniu i wielu aspektom jej urzeczywistnienia w praktyce.

Ozyrys: patrz: Dusza duchowa.

Pieśń pokutna o wyzwolenie: wyrażenie zapożyczone z gnostycznej Ewangelii Pistis Sophia. Kto wypełnia wymagania ścieżki wyzwalającej, ten śpiewa pieśni pokutne Pistis Sophii.

Pistis Sophia: a) gnostyczna Ewangelia z drugiego stulecia przypisywana Walentynowi; została ona zachowana w nienaruszonym stanie i głosi drogę wyswobodzenia w Chrystusie, ścieżkę transmutacji i transfiguracji, przedstawioną we wszystkich szczegółach z wywierającą wielkie wrażenie czystością, cool.gif również określenie prawdziwego ucznia, który wytrwał aż do spełnienia.

Pole oddechu: bezpośrednie pole siły, w którym możliwe jest życie osobowości. Jest to pole łączące istotę auryczną z osobowością; w swojej funkcji przyciągania i odpychania substancji dla życia i utrzymania osobowości jest ono z nią całkowicie zharmonizowane.

Powszechna Nauka: nie jest to «nauka» w powszechnym znaczeniu tego słowa, nie została ona również zapisana w księgach. W najgłębszym sensie jest to żywa rzeczywistość Boga, w której uszlachetniona do tego świadomość, świadomość hermetyczna bądź też pymandryczna potrafi czytać i rozumieć wszechmądrość Stwórcy.

Powszechne Braterstwo: boska hierarchia Nieruchomego Królestwa. Tworzy ona Powszechne Ciało Pana. Określane jest ono również wieloma innymi nazwami, jako: niewidzialny Kościół Chrystusa, Hierarchia Chrystusowa, Powszechny Łańcuch gnostyczny, Gnoza. W swojej działalności dla dobra upadłej ludzkości występuje ona między innymi jako Trójprzymierze Światła, Braterstwo Szamballa, Szkoła Misteriów Hierofantów Chrystusa lub hierofantalna Szkoła Duchowa, przyjmując swoją postać w młodognostycznym Braterstwie.

Powszechny, gnostyczny łańcuch: patrz: Powszechne Braterstwo.

Praatom: patrz: Róża serca.

Pragnoza Hermesa: określenie wskazujące na fakt, że każda rzeczywiście gnostyczna wiedza naszego obecnego okresu ludzkości ma swoje źródło w Gnozie egipskiej, że wszelka gnostyczna zbawcza praca bazuje na prawiedzy o tym, że wyzwolenie człowieka możliwe jest jedynie poprzez zmartwychwstanie człowieka hermetycznego lub człowieka Merkurowego, prawdziwego, boskiego człowieka żyjącego w rozjaśnionej w Bogu świadomości. Dlatego też wskazówką dotyczącą tej podstawy wszelkiej wyzwalającej pracy jest wypowiedź zawarta w Ewangelii: «Z Egiptu wezwałem mojego Syna».

Przeciwnatura: nasze dialektyczne pole bytu, w którym upadła, to znaczy oddzielona od Ducha ludzkość pogrążona jest w swojej samowoli. Życie to, w odłączeniu od wyznaczonego przez Boga kosmicznego porządku, spowodowało zło, którym charakteryzuje się pod każdym względem nasze pole bytu, a które usiłujemy następnie zwalczać, powodowani tą samą samowolą. Zgodnie z naturą tego nieboskiego czyli przeciwnego naturze rozwoju może on zostać zniszczony jedynie poprzez «pojednanie z Bogiem», jak to określa Biblia, a także poprzez wierne i konsekwentne zastosowanie tego pojednania, lub wyrażając to inaczej: poprzez odtworzenie połączenia z Duchem przez transmutację i transfigurację, i zawarty w nich powrót do dobrowolnego przestrzegania powszechnego, kosmicznego porządku.

Przybicie róży do krzyża: faza w biegu uczniostwa, w której uczeń prowadzony jasnym zrozumieniem i prawdziwym pragnieniem zbawienia, powoduje zniszczenie swojego ludzkiego «ja», swojego związanego z materią bytu poprzez «codzienne umieranie», aby mógł się w nim odrodzić prawdziwy Bóg-człowiek, człowiek pymandryczny.

Przybytek głowy i przybytek serca: głowa i serce człowieka przeznaczone są do tego, by służyć jako uświęcone «miejsca pracy» dla działań Gnozy w człowieku, który ponownie nawiązał połączenie z Duchem, połączenie ze swoim Pymandrem. Zgodnie z tym wzniosłym przeznaczeniem głowa i serce po fundamentalnym i strukturalnym oczyszczeniu na ścieżce endury zostają odnowione i doprowadzone do nadzwyczaj wspaniałej jedności, do prawdziwego przybytku w służbie Boga i jego wysiłków na rzecz świata i ludzkości. Jeżeli uczeń jest świadomy tego przeznaczenia, to będzie mu to służyło na ścieżce jako ciągła zachęta i napomnienie, aby oczyścić całe swoje życie: myślowe, woli, uczucia i działania od tego, co mogłoby stać w sprzeczności z tym powołaniem.

Przybytek serca: patrz: Przybytek głowy.

Punkty ogniskowe: duchowe miejsca pracy Szkoły Misteriów, Lectorium Rosicrucianum, w których objawiają się w bardzo skoncentrowanej formie siły Światła Gnozy.

Pymander: ożywiający Duch, objawiający się w odrodzonym człowieku-duszy. Objawienie to dochodzi do skutku w dwojaki sposób; najpierw formuje się siedmiorakie promieniowanie jądra mikrokosmosu przez wejście do przybytku głowy; i później, gdy dzieło zbawienia (umożliwione przez samopoświęcenie się śmiertelnej duszy) zostanie w ten sposób spełnione, poprzez zmartwychwstanie nieograniczonego, niewypowiedzianie cudownego niebiańskiego człowieka, wewnętrznej istoty Chrystusowej z grobu natury, praatomu z punktu środkowego mikrokosmicznej ziemi. Rozwój ten jest zatem w pełni chrystocentryczny; Chrystus zstępuje po swoim ukrzyżowaniu (zstąpieniu boskiego Światła do śmiertelnej osobowości) do środka ziemi, aby powstać ze swojego grobu, gdy dokona w nim swego dzieła zbawienia.

Rektorzy: zwani także kosmokratorami lub bogami; siedem potężnych istot natury związanych bardzo ściśle z początkiem stworzenia i kierujący fundamentalnymi, kosmicznymi prawami. Razem tworzą oni Siedmioducha wszechobjawienia (patrz też; Egipska Pragnoza, Część I, Księga pierwsza, Pymander)..

Róża serca: mistyczne określenie atomu iskry Ducha (zwanego także praatomem lub atomem Chrystusowym), pokrywającego się mniej więcej z najwyższym punktem prawej komory serca; matematyczny punkt środkowy mikrokosmosu, relikt boskiego życia. Róża serca, zwana także złotym ziarnem siewnym Jezusa lub cudownym klejnotem w kwiecie lotosu, jest zarodkiem nowego mikrokosmosu, boskim nasieniem, które, niczym obietnica łaski, zawarte jest w upadłym człowieku, aby mógł kiedyś nadejść moment, w którym przypomni on sobie o swoim pochodzeniu i przepełni go tęsknotą za domem Ojca. Wtedy powstanie możliwość, aby Światło duchowego słońca, Światło Gnozy przebudziło uśpiony pączek róży i w przypadku pozytywnej reakcji oraz wytrwałego ukierunkowania ucznia rozpoczęło proces regeneracji człowieka, zgodnie z zamiarem boskiego planu ratunkowego.

Sfera materialna/sfera odbić: obydwie połowy bytu tego dialektycznego porządku natury. Sfera materialna jest obszarem, w którym żyjemy w naszym materialnym objawieniu. Sfera odbić jest obszarem, w którym przebiega między innymi proces między śmiercią i reinkarnacją. Składa się ona poza sferami piekieł i ognia czyśćcowego (sfery oczyszczenia), ze sfery nazywanej w religiach naturalnych i okultyzmie «niebem» i «wiecznym życiem». Te niebiańskie sfery oraz życie w nich są podobnie jak życie w sferze materialnej poddane skończoności i czasowości. Sfera odbić jest zatem miejscem czasowego pobytu zmarłych, co nie oznacza, że osobowość która zmarła, otrzymuje nowe życie, bowiem nie ma żadnej kontynuacji dla czterokrotnej osobowości. Jedynie najgłębsze jądro świadomości, błysk ducha bądź też dialektyczna iskra zostaje przyjęta czasowo do istoty aurycznej i tworzy podstawę świadomości dla nowej osobowości, która budowana jest przez istotę auryczną we współpracy z działającymi w matce siłami.

Sfera odbić: patrz: Sfera materialna.

Siedmioduch, Święty: trzeci aspekt trojako objawiającej się Boskości. Jest wszechobejmującą Miłością Ojca, objaśnioną przez Syna, która wychodzi do upadłej ludzkości jako potężne, siedmiokrotne pole promieniowania, by ratować to, co zaginęło. Pod kierunkiem i z pomocą tej powszechnej Siedmiosiły, objawiającej się w Powszechnym Braterstwie, może zostać dokonany proces transfiguracji. W procesie tym siedmiokrotny Duch Święty ponownie zamieszkuje w kandydacie.

Szkoła Duchowa: Szkoła Misteriów Hierofantów Chrystusowych (patrz: Powszechne Braterstwo).

Sztuka królewska: patrz: Nauka Powszechna.

System ognia wężowego: system mózgowo-rdzeniowy, siedziba ognia duszy lub świadomości.

Umysł: Przybytek serca człowieka dialektycznego, opróżniony i oczyszczony z wszystkich wpływów i działań zrodzonych z natury, wibrujący w harmonii z różą, z atomem iskry Ducha: połączenie czystej, odrodzonej duszy z radiacjami Ducha; połączenie róży będącej centrum mikrokosmosu z promieniowaniami Siedmioducha. W Umyśle i przez Umysł przemawia, objawia się Pymander, Duch.

Ten Inny: określenie prawdziwego, nieśmiertelnego człowieka, który pochodzi z Boga i „jest doskonały, jak Ojciec w niebie jest doskonały”. Ponowne przebudzenie do życia tego jednorodzonego Syna, istoty Chrystusowej w nas, jest prawdziwym sensem naszej obecności w dialektycznym polu bytu i dlatego też jest celem każdego prawdziwego, gnostycznego różokrzyżowstwa. Patrz także: Róża serca.

Wewnętrzny Chrystus: patrz: Ten Inny.

Zepsuty Salniter: określenie używane przez Jakuba Boemego; grzeszna i zepsuta materia tego świata.

Złota Głowa: aspekt Żywego Ciała siedmiokrotnej Szkoły Misteriów; określenie pola Zmartwychwstania, nowego pola życiowego. Należy do sfery szczebli wewnętrznych.

Złoty, cudowny kwiat: narodziny Światła Boga w przybytku głowy, w otwartej przestrzeni za kością czołową, przez co siedem komór mózgowych wypełnionych Światłem Gnozy, praną życia, niczym siedmiopłatkowa róża pozwala kandydatowi na podstawie rozwoju nowej świadomości dostrzec nowe pole życia.

Zmysł uczucia: przybytek serca dialektycznego człowieka, wolny i całkowicie oczyszczony z wszelkiego wpływu wynikającego z narodzin w naturze oraz związanej z tym działalności i wibrujący harmonijnie, zgodnie z atomem iskry ducha.

Żywe Ciało: patrz: Niebiański statek.

...............................................

Źródło: http://www.rozokrzyz.pl/slownik-terminow/

1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Żeby dodać komentarz, musisz założyć konto lub zalogować się

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą dodawać komentarze

Dodaj konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!


Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się tutaj.


Zaloguj się teraz

  • Przeglądający   0 użytkowników

    Brak zarejestrowanych użytkowników, przeglądających tę stronę.