Kalendarz Majów

[Szept 1 659]

Starożytni Majowie byli zafascynowani czasem. Do dzisiaj słyną ze swych sposobów obrazowania czasu i z przewidywań dokonywanych na podstawie odkrytych rytmów czasu. Jednak nie odkryli podstawowej wiedzy o czasie całkiem sami; opierali się na tym, co rozwinęły wcześniej inne ludy, jak Olmekowie. Majowie znali aż siedemnaście kalendarzy, które w dużej mierze odwoływały się do wiedzy o obiegach gwiazd i planet. Tych siedemnaście cyklicznych kalendarzy było wzajemnie zestrojonych, przy czym różne cykle kalendarzy zazębiały się niczym tryby zegara. Wiele z tych cykli jest zadziwiająco dokładnych i opartych na okresowości naturalnych rytmów kosmosu. Określone liczby odgrywały ważną rolę przy wyliczaniu kalendarza. Przede wszystkim była to liczba 20, która jest podstawową jednostką obliczeniową Majów, tak jak liczba 10 w naszym systemie dziesiętnym. Majowie rozróżniali kalendarze „ziemskie" i kalendarze „święte". Kluczową liczbą kalendarza ziemskiego było 9. Pomyślmy w tym kontekście o roli liczby 9 jako symbolu ludzkości. Kiedy Biblia mówi, na przykład, o grupie 144 000, która będzie zbawiona, symbolizuje ona liczbę 9 (1+4+4), liczbę ludzkości. Majowie byli świadomi, że obecna ludzkość znajduje się w stanie nieboskim, który charakteryzuje się dwoistością, dychotomią. To jest przyczyna dla której ich najważniejszy ziemski kalendarz opierał się na sekwencji dwa razy po dziewięć. Zostało to pomnożone przez podstawową liczbę 20 i stąd zostało utworzonych 360 dni. Następnie dodano jeszcze pięć dni, tak zwanych „dni poza czasem", w celu dopełnienia roku słonecznego do 365 dni.

Sytuacja wyglądała inaczej w przypadku świętych kalendarzy. Jako swoją podstawę również miały one liczbę 20, ale mnożona była ona przez świętą liczbę 13. To trzynastka była świętą liczbą Majów. Pamiętajmy tutaj o ważnej roli liczby trzynaście w misteriach chrześcijańskich, na przykład o Jezusie jako trzynastym pośród swoich dwunastu uczniów. Święty kalendarz lub „Tzolkin” składał się z kombinacji dwudziestu tak zwanych słonecznych pieczęci i trzynastu świętych tonów. Dawało to w rezultacie 260 wariantów (dni), W ten sposób, każdy dzień otrzymał swoje specjalne znaczenie, w zależności od kombinacji.

Ziemskie życie i święte życie zostały połączone w rachubę obejmującą dłuższy okres. Razem ze słonecznym kalendarzem ziemskim mającym 365 dni, święty kalendarz tworzył dłuższy cykl 52 lat (najmniejszy wspólny mianownik dla 260 i 365 dni). Z kolei na te 52 lata składało się cztery razy po trzynaście lat. Stąd też, podstawa czterech elementów, czterech punktów kompasu, pomnożona przez świętą liczbę trzynaście, tworzyła cykl doskonały. Ktoś, kto osiągnął wiek 52 lat, w kulturze Majów był nazywany mędrcem.

Dodatkowo Majowie używali również kalendarza księżycowego z trzynastoma miesiącami po 28 dni. Oprócz wykorzystania w nim głębokiego znaczenia liczby trzynaście, należy też zaznaczyć, że ten kalendarz jest znacznie logiczniejszy niż nasze dwanaście miesięcy o nierównej długości. Mamy w końcu trzynaście okresów pełni księżyca w jednym roku.

Oprócz kalendarzy mierzących lata, Majowie zajmowali się również znacznie dłuższymi okresami czasu. Najlepiej znanym aspektem kalendarza Majów jest prawdopodobnie cykl kalendarzowy o trzynastu dużych okresach (tzw. baktunach), kończący się 21 grudnia 2012 r. Badania archeologiczne pokazują, że kalendarz ów rozpoczął się w roku 3114 p.n.e.

Przy opracowywaniu tego kalendarza Majowie prawdopodobnie liczyli wstecz. Dlatego też zakłada się, że to nie początek, ale prawdopodobnie koniec kalendarza był dla nich ważny.

Ale jakie znaczenie ma 21 grudnia 2012 roku?

Dla Majów 21 grudnia był ważnym momentem roku. Jest to najkrótszy dzień, po którym światło znów stopniowo przyrasta. Według Majów, w czasie zimowego przesilenia stare słońce umiera i rodzi się nowe słońce. Słońce porusza się względem gwiazd. Jego miejsce na nieboskłonie, widziane z Ziemi, zmienia się 21 grudnia. Zjawisko to jest również zwane precesją równonocy i jest spowodowane ruchem osi Ziemi. Tylko raz na 26 000 lat Słońce znajduje się dokładnie w tym samym miejscu. Majowie byli świadomi tego procesu. Znamiennym aspektem roku 2012 jest to, że w punkcie przesilenia (21 grudnia) Słońce znajduje się w zodiakalnym znaku Strzelca. Jeśli spojrzeć na czyste wieczorne niebo, w miejscu, gdzie jest mało światła i zanieczyszczeń powietrza to można zauważyć, że zodiakalny znak Strzelca pokrywa się ze środkiem Drogi Mlecznej.

21 grudnia 2012 roku Ziemia, Słońce i środek Drogi Mlecznej będą ułożone niemal w linii prostej. Dla Majów, środek Drogi Mlecznej był niczym olbrzymie, kosmiczne łono, niczym boskie jądro, z którego wszystko powstaje, i w którym ostatecznie wszystko ponownie znika.

21 grudnia 2012 r. nowe Słońce otrzyma swoją moc bezpośrednio z boskiego serca i natychmiast przekaże ją Ziemi. Jest to szczególna chwila, która w przekonaniu wielu, doprowadzi do imponujących transformacji. Szczególnie wiele pisze się o tym w zachodnich kręgach duchowych. Niektórzy twierdzą nawet, że oznacza to koniec świata. Należy jednak zaznaczyć, że Majowie nigdy nie mówili o końcu świata. Widzieli oni rzeczy w kategoriach cykli, i dlatego też każdy koniec jest dla nich nowym początkiem, w tym przypadku nowym cyklem trzynastu okresów. Czas ten charakteryzuje się, jak każdy okres przejściowy, szczególnymi możliwościami i sposobnościami ofiarowanymi ludzkości, aby wykonała krok w kierunku wyższej świadomości. Wraz ze swoimi kalendarzami Majowie pozostawili nam uniwersalne przesłanie o życiu w świadomej harmonii z kosmicznymi rytmami boskiego serca.

(Źródło: Pentagram, nr 3-4/63 Rozekruis Pers 2006)

............................................

Źródło: http://www.rozokrzyz.pl/kalendarz-majow/

[Perdo 6]

Gdzieś czytałem że dzień dla majów zaczynał się od wschodu słońca, więc jak ktoś urodził się w nocy to powinien liczyc Kin dla poprzedniego dnia z naszego kalendarza.... Czy to prawda?