Ostara 21 marca Słowańskie Jare Święto

[malgosia 112]

Ostara – pogańskieświęto, tzw. sabat mniejszy, obchodzony 21 marca, związany z radosnym momentemzrównania dnia i nocy.

Ostara wyznacza początek wiosny. Symboliczny moment kiedydzień (światło) wygrywa z nocą (ciemnością) jest początkiem okresu radości,płodności i rozmnażania się.

Tradycyjnym symbolem tego dnia jest jajko, które symbolizujeodrodzenie i powstanie nowego życia. Tradycja ta została przejęta przezchrześcijaństwo i jajko jest także symbolem związanym z Wielkanocą, która mamiejsce w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca.Zwyczajem praktykowanym tego dnia jest sadzenie ziaren,które tak samo jak jajko są symbolem odrodzenia.

O czym warto pamiętać:

- Ostara to także święto drzew - warto wybrać się do lasulub do ogrodu i porozmaiwać z duchami drzew, złożyć pod drzewem owoce,przytulić się i poczuć tą wszechmocna moc.

- tradycją Ostary jest także chowanie w lesie lub na łąceczerwonych jaj - symbolu płodności.

- warto znaleźć źródło i wymyć w świeżej wodzie amulety italizmany magiczne a także kamienie szlachetne i biżuterię. W ten sposób jejpozytywne energie zostaną w pełni odnowione.

- tradycyjne napoje i potrawy to: ciasto z miodem, sokiowocowe, wino, warzywa i owoce.

- zanim wykonamy ołtarze magiczne należy pamiętać ogruntownych porządkach, które jak wiadomo mają głębokie przesłanie magiczne.

- oprócz wykonania ołtarzyka magicznego polecam udekorowaćcałe mieszkanie przy pomocy świeżych kwiatów, wiosenych wianków.

- jeśli planujesz zalożenie małego ogródeczka z ziołami nabalkonie lub większego na polu lub w ogrodzie - wykorzystaj ten dzień dorytuałów błogosławienia tego miejsca.

Jare Święto (pierwszy dzień wiosny) - etniczne świętoSłowian, przypadające na równonoc wiosenną (21 marca) lub pierwszą niedzielę porównonocnej pełni Księżyca.Dla rodzimowierców słowiańskich święto poświęconeszczególnie Matce Ziemi. Towarzyszące mu obrzędy magiczne miały wnieść dodomostw energię i radość życia oraz zapewnić dobry urodzaj i powodzenie na całyrozpoczynający się wiosną rok. Najbardziej powszechnym i znanym zwyczajem było(symbolizujące przepędzenie zimy) topienie lub spalenie słomianej kukły, zwanejMarzanną. Zazwyczaj czyniono to przy szczególnym wszczynaniu hałasu –trzaskaniu z batów, terkocie i klekocie grzechotek, śpiewie i grze nawszelkiego rodzaju instrumentach. Również i w tym przypadku nie obyło się zestrony Chrześcijaństwa z próbami zakazania tego starosłowiańskiego zwyczaju, oczym pierwsze wyraźne wzmianki odnajdujemy w 1420 roku na Synodzie Poznańskim.Rodzima tradycja okazała się jednak silniejsza. W konsekwencji na przełomieXVII i XVIII wieku próbowano tradycje topienia Marzanny zastąpić (w okresieśrody przed wielkanocnej) zrzucaniem z wieży kościelnej kukły symbolizującejJudasza, co również zakończyło się niepowodzeniem.

Po rytualnym symbolicznym przepędzeniu zimy, przychodziłakolej na powitanie i przyjęcie wiosny. Na wzgórzach mężczyźni rozpalali ogniskamające dodatkowo przyspieszyć oczekiwane przyjście wiosny i słonecznych dni.Młodzi wyruszali na łąki i do lasu w poszukiwaniu wierzbowych i leszczynowychwitek pokrytych pąkami bazi z których następnie "budowali" wiechy.Sprzątano i wietrzono całe domostwa oraz tzw. obejście, prano i szykowanoświeże odzienie, pieczono placki a szczególnie wiosenne kołacze. Najważniejszebyło jednak malowanie jajek - prasłowiański symbol życia, płodności i magicznejsiły witalnej. Pisanka była bowiem szczególnym elementem magicznych obrzędówmogących zapewnić zdrowie i dorodność nie tylko domownikom ale i zwierzętomgospodarczym – w tym celu zwykło się nimi pocierać chore miejsca lub toczyć pogrzbietach zwierząt.

Dla przepędzenia złych mocy, po zakończeniu wszelkich(mogących trwać nawet kilka dni) przygotowań do właściwego święta, w wieczórprzedświąteczny obchodzono całe gospodarstwo i ziołami okadzano każdy jegozakątek. Nazajutrz obchodzono Śmigus - rytuał który początkowo polegał nauderzaniu się nawzajem rozkwitłymi witkami wierzbowymi, baziami. Wierzono, iżpozwala wygonić to tzw. złe, oczyszcza człowieka i daje mu siłę. KulminacjąJarego były zazwyczaj urządzane na świętych wzgórzach uroczystej uczty podczasktórych obdarowywano się kraszankami oraz igrzyska połączone ze śpiewem itańcem. W pewnych regionach resztki jadła z tych uczt zakopywano w miedzach,celem zwiększenia płodności ziemi. Następny dzień rozpoczynano od obmywania sięw świętej wodzie - z czasem rytuał ów przekształcił się w przedpołudniowyzwyczaj oblewania się zimną wodą zwany Dyngusem - miało to moc dodawanialudziom siły życiowej analogicznie tak, jak deszcz daje tę siłę roślinom (wjeszcze późniejszym okresie Śmigus i Dyngus połączono w jeden zwyczaj zwanydziś powszechnie Śmigusem Dyngusem). Wieczorem udawano się natomiast na mogiłyprzodków, gdzie wspominano zmarłych i pozostawiano dla nich jadło. Ostatnimrytuałem był zwyczaj sadzenia młodych drzewek, w korzeniach których zakopywanokawałki świątecznego kołacza.

W pewnych regionach dodatkowo urządzano barwne pochodyzwierząt i ludzi przebranych za zwierzęta. Szły też w nich dziewczęta wbrzozowych wiankach i młodzieńcy niosący palmy. Korowód zamykali muzykanci,którzy hałasowali głośno, żeby wywołać burzę, deszcz i pioruny - pierwszawiosenna burza była bowiem postrzegana jako akt miłosny Peruna z Ziemią(dopiero po pierwszym grzmocie można było rozpoczynać wszelkie prace związane zuprawą roli). W szczególnych przypadkach czarnym i białym wołem orano zaryswioski, co miało dodatkowo chronić jej mieszkańców przed złymi mocami.

Obecnie większość rodzimowierczych tradycji JaregoŚwięta weszło w obrzędowość chrześcijańskiej Wielkanocy.

źródło:http://mariabucardi.pl.tl/Jare-Swieto.htm

[Szerszen 782]

A ja dorzucę swoje 3 grosze, z mojego podwórka.

http://runy.net.pl/?q=node/73

[Szept 1 659]

W takim razie milego swiętowania życzę :D

Wszystkim