Szepty Gór Sowich

[Szept 1 659]

Przywitały mnie śmiercią. Sarna leżąca na poboczu, spoglądała z wyrzutem na gasnący świat.

Wynagrodziły tę śmierć krajobrazami. Chłonęło je serce i każda komórka ciała.

Las buków niczym duchy zaszumiał dając zgodę na wejście w głąb.

Zaczęła się wspinaczka.

Lubię ciszę Gór Sowich i jej dzikie szlaki. Wyznaczone ręka ludzką dają złudne wrażenie wędrowania bezdrożem. O poranku pustym, pozbawionym ludzkich głosów.

Za to słyszy się głos lasu. Świerkowych ostrych jak igły, bukowych, cichych i sosnowych żywicznych. Uśmiechy brzóz rozświetlających bielą zielenie rodzących się traw.

Te ostatnie wybijają się powoli z martwych żółci zeszłorocznego wcielenia. Patrząc na mozolne wysuwanie zielonych pędów, łatwo uwierzyć w reinkarnację.

Płaty śniegu są konaniem zimy. Rozpływają się w dłoni. Dają jeszcze odrobiny chłodu.

Mnogość ptasich głosów tworzy leśny chór.

Duchy objawiają się w pniach i wykrotach.

Tuz przy szczycie znowu rodzi się śmierć. Na uroczysku walczą o życie młode świerki. Być może kilku się uda, one przełamią urok śmierci, a wtedy ptaki zaśpiewają i w tym miejscu.

Na szczycie zapłonął ogień. Syczał długo walcząc z wilgocią drewna. Ale zwyciężył spopielając pnie.

Na tym stosie spalone runy. W ostatnią drogę odprowadził je dźwięk bębna.

Schodzenie było jak zostawianie za sobą życia i śmierci. Domu...

...............................

zdjęcia można zobaczyć tutaj: http://basnie.blogspot.com/2011/04/szepty-gor-sowich.html