Żuraw

[Szept 1 659]

Żuraw symbolizuje wzniosłość, nieśmiertel­ność, szczęście; podróż, wędrówkę, taniec, wiosnę, poranek, deszcz; wyrocznię, wróżbę, pilność, czujność, bystrość, wścibstwo, ostro­żność; długowieczność, żądzę, miłość, płod­ność; pobożność, miłosierdzie, wierność, czystość, dobrobyt; arystokratyzm, zarozu­miałość, snobizm, skąpstwo, głupotę, nie-zgrabność; paplanie, trajkotanie, zdradę;

dobroduszność, sprawiedliwość, lojalność, inteligencję, mądrość; alfabet, poezję. Por. Bocian.

Żuraw w Indiach — zdrada. Bogini Bal-gala-muchi o głowie żurawia to oszustka, uosobienie-sadyzmu i zniszczenia.

Żuraw — pobożność. „Żuraw przestrzega pory swego przylotu, lecz mój lud nie chce znać praw Pana" (Jeremiasz 8,7).

Żuraw — nieśmiertelność. Ptak wędrow­ny. w mitach — psychopomp odprowadza­

<br style="" clear="all"> jący dusze zmarłych na miejsce przezna­czenia.

Dwugłowy żuraw —dobrobyt. Wg tradycji egip. miał pojawić się nad Nilem za pano­wania Menesa I, założyciela l. dynastii (ok. 2800 p.n.e.), zapowiadając okres do­brobytu.

Żuraw — atrybut bogów i bohaterów, np. egipskiego Totha, Hermesa jako boga podróżnych, wędrowców i pielgrzymów, Demeter, Artemidy, Ateny, Perseusza, gael-skiego boga Manannana, opiekuna żeglarzy i kupców.

Żuraw — alfabet. Wg mitu gr. Palamedes, mądry doradca Greków pod Troją, uzupełnił alfabet literowy Kadmosa, biorąc za wzór do liter kształty kluczy żurawi (wg innych uczynił to Hermes); stąd związek żurawi i Hermesa z pismem i z poezją; i Hermes, i żurawie, to protektorzy poetów. „Żura­wie! (...) wyście mi były niegdyś ukochane, wyście jesienną moją były harfą!" (Grób Agamemnona 32—5 Słowackiego).

Żuraw — taniec. Gdy coś wprawia żura­wie w podniecenie, biegają i skaczą z rozpo­startymi skrzydłami, przypominając nieco uczestników dyskoteki. Wg mit. gr. —taniec Słońca, naśladujący zawiłości Labiryntu kre-teńskiego i radosne pląsy Tezeusza i towa­rzyszy po zabiciu Minotaura, prawdop. na cześć Wielkiej Bogini, której liczbą jest dzie­wiątka. Żuraw musi jakoby uczynić 9 kro­ków, aby wzbić się w powietrze.

Żurawie w mit. gr. — wrogowie bajecz­nego ludu karłów Pigmejów w płd. Egipcie a. w Etiopii; ich królową Geranę Junona pokonała w pojedynku i zmieniła w żura­wia (gr. geranos). „Żurawie, co z wielkim klangorem w podniebne bezkresy wzlatują w ucieczce przed zimą (...), na skrzydłach zaś niosą zagładę i śmierć plemieniu Pig­mejów" (Iliada 3, 3—6 Homera, tl. I. Wie-niewskiego), mieszkających najbardziej na południe w oikumene (obszarze zamieszka­nym przez człowieka).

Żuraw — skąpy gospodarz, zob. Lis. Żurawie Ibikosa — nieoczekiwani świad­kowie zbrodni. Jedynym świadkiem mordu popełnionego na poecie i śpiewaku gr. Ibiko-sie z Region był przelatujący klucz żurawi;

mordercy zdradzili się, kiedy na tłumnym rynku jeden z nich, na widok lecących żurawi, wykrzyknął: „Żurawie Ibikosa!"

<br style="page-break-before: always;" clear="all"> Żuraw w chrześcijaństwie — religijność. lojalność (pielgrzymuje w ślad za swoim przewodnikiem), życie klasztorne; dobro­czynność; uczciwość.

Żuraw —czujność, spostrzegawczość. Jego czujność i płochliwość weszła w przysłowie:

Czujny jak żuraw. Stoi jak żuraw na straży. Sygnalizuje donośnym głosem wszystko, co go zaniepokoi: aby nic zasnąć, żuraw-war-townik stoi na jednej nodze, a w drugiej trzyma kamień. Pozycja ta daje jednak pta­kowi również opinię głupca i niezgrabiasza. Oczy ptaka, osadzone po bokach, maj;) zasięg widzenia 360°; wznosi głowę wysoko i wid/i swym doskonałym wzrokiem na terenie otwartym wszystko.

Żuraw — niedyskrecja. Zapuszczać żura­wia — niedyskretnie zaglądać.

Żuraw — wiosna. Przylatuje z ciepłych krajów z początkiem wiosny. Dla staro/. Greków klangor żurawi był hasłem do siewu (i do żniw).

Żuraw — świt. Stojąc w wodzie żurawie (i czaple) pierwsze witają wschód Słońca.

Żuraw — wzniosłość: niebotyczne wyżyny, na jakie się wzbija; przebywanie w czystym ,,eterze" napowietrznym.

Żuraw — miłość, pożądanie; radość życia. Długi dziób symbolem fallicznym. Taniec żurawi uważano za przejaw pobudzenia płciowego w okresie godowym.

Żuraw — wróżba; płodność. Zapowiadają deszcz a. burzę i ich skutek — urodzaj. Pojawienie się żurawia to dobry omen (tak jak orła a. sępa); może obwieszczać koniec wojny.

Żuraw w folklorze wielu krajów — spra­wiedliwość; dobroduszność; mądrość, inteli­

<br style="" clear="all"> gencja — cechy przypisywane mu przez lud, a do niedawna także przez ornitologów, całkiem błędnie.

Żuraw — długowieczność. Wg ludu żuraw, zwł. czarny, ma żyć do tysiąca lat, pogląd usprawiedliwiony wielkimi trudnościami obserwacji życia żurawi z bliska, w gąsz­czach, zaroślach, wśród bagien, W plastyce łąc/ono go z długowiecznymi cyprysami i sosnami.

Żuraw — arystokratyczne maniery, świa­towy styl życia towarzyskiego, zadzieranie nosa wobec innych stworzeń, eleganckie zachowanie się we własnym gronie; cechy przypisywane mu z powodu pięknych, wy­smukłych kształtów ciała, muskania piór, wytwornych ruchów i elastycznego chodu.

Żuraw — dobroczynność, miłosierdzie. „Jak bajeczne żurawie nad dzikim ostro­wem, nad zaklętym pałacem przelatując wiosną i słysząc zaklętego chłopca skargę głośną, każdy ptak chłopcu jedno pióro zrucił, on zrobił skrzydła i do swoich wrócił" (Pan Tadeusz, Epilog 102—6 Mickiewicza). ,,Przyniosą mi chleb wędrowne żurawie" (Krńl-Duch 2.422 Słowackiego).

Zbarczony (tj. postrzelony w skrzydło) żuraw — melancholia, tęsknota. „Smutek, zniechęcenie są treścią mojej duszy... Z skrzy-dły złamanemi myśl ma (...) włóc/.y się jak zharczonc żurawie po ziemi" (Zamyślenia II l—4 Kazimierza Tetmajcra).

Wędrowny żuraw — scudzozicmczały Po­lak. ,,0, jakże wiele jest u nas żurawi!" (Cudzoziemczyzna 1,4 Aleksandra Fredry).

W .heraldyce: czujność, straż; pomysło­wość; zapowiedź wielkich wydarzeń.

.................

Słownik Symboli Władysław Kopaliński

[Paradoxa 74]

Od wielu lat mam dom i trochę ziemi na Mazurach. Chociaż miejsce jest bajkowe, nie mogłam się porozumieć z tamtejszymi..... hmm....Duchami przyrody, Bóstwami, silną wciąż energią Jadźwingów.... czyli praktycznie z nikim.

Aby sobie z tym poradzić zrobiłam najgłupszą rzecz pod słońcem - poprosiłam księdza proboszcza o wyświecenie mojego wówczas nowo nabytego obejścia.

Co się po tym zaczęło dziać, to doświadczeni ezoterycy zapewne wiedzą a pojęcie "normalnego" człowieka to przerasta. Dość powiedzieć, że przez blisko dekadę, nie przespałam tam spokojnie ani jednej nocy i NIGDY od tej pory nie pojechałam tam sama.

Rok temu (po opuszczeniu szeregów katolików) miałam sen. Śniło mi się stado żurawi lecących nad moją stodołą a ja stałam na swojej łące w wianku i z koszykiem w ręku. Sielanka normalnie! Uznałam ten sen za proroczy i..... postanowiłam się z mieszkańcami "mojej" krainy dogadać. W specjalnie wybranym dniu złożyłam ofiarę (jajka, kaszę, wódkę, słoninę, tytoń, kwiaty....) podarowałam to rdzennym "mieszkańcom" tamtejszej okolicy i przyznałam, ze to ja jestem tu gościem, a ONI są u siebie. Wtedy nad moją stodołą przeleciało OGROMNE stado żurawi. Nigdy naraz nie widziałam tylu tych ptaków, było ich ok. 70 sztuk. Uznałam to za znak, że moja ofiara została przyjęta.

Od tej pory zyskałam cudowne miejsce, w którym ukrywam się przed całym światem kiedy potrzebuję samotności.

Składając kolejne ofiary prosiłam moich nowych przyjaciół o różne ważne dla mnie sprawy. Kiedy miałam zgodę na realizację mojego zamierzenia, przelatywały lub pojawiały się w snach żurawie.

Ostatnio zaczęłam całkiem nowe, wymarzone życie zawodowe a biuro mieści się w moim mieście na ulicy.......ŻURAWIEJ!*

PozP

*Historia jest prawdziwa a moje życie upływa "wśród żurawi".