Szept

Kruk

4 posty w tym temacie

Kruk jest symbolem niepokoju; choroby;

zepsucia; grzechu, herezji; wojny, śmierci, okrucieństwa; złości; drapieżności; chciwo­ści, plądrowania, łupów; rozkładu trupie­go; złych przeczuć, złej wróżby; fałszywości;

bezczelności; diabła, duszy złej osoby; sa­motności; długowieczności; myśli, pamięci:

wszechwiedzy, proroctwa; nadziei; opatrz­ności: światła, świtu. Słońca; symbolizował boga piekieł, sumeryjskiego Nergala o dwóch twarzach i wedyjskiego boga wiatru, burzy i wojny, Indrę.

U wielu ludów Wschodu i Zachodu kruki uważane są za ptaki złowróżbne, żałobne, wieszczące nieszczęścia, choroby, zarazy, wojnę i śmierć prawdopodobnie ze wzglę­du na ich czarne oczy, błyszczące czarne pióra i skrzeczący głos, a także dlatego, że żywią się padliną, że ciągną gromadnie za wojskiem oczekując krwawego łupu. Bi blia traktuje kruka jako stworzenie nie czyste.

Kruka nazywają złodziejem, gdyż, podob nie jak sroka, chwyta drobne przedmiot) odcinające się w jakiś sposób od otocze­nia (a więc niekiedy także błyszczące kosz­towności), a gdy są jadalne, chowa je po kątach i szparach, gdyż z powodu braku wola nie może się od razu najeść na za­pas. Dlatego też w średniowieczu symboli­zował grzech nieumiarkowania w jedzeniu i piciu.

Niekiedy kruki uważane są (niesłusznie!) za wyrodnych rodziców, gdyż jakoby za­niedbują swe pisklęta. Biblijna Księga Hio­ba zapytuje: „Kto przygotowuje krukowi pokarm, gdy jego pisklęta wołają do Boga i tułają się bez pożywienia?" (38, 41). Jesz­cze dziś mówi się w języku niemieckim o wy­rodnym ojcu Rabemaler, a o nieczułej matce — Rabenmutter.

Przypisuje się też krukom skłonność do samotnictwa, choć ptaki te trzymają się pa­rami przez całe życie i przez okrągły rok. Stąd kruk stał się wyobrażeniem dobrowol­nego odosobnienia, w chrześcijaństwie — herezji, odszczepieństwa, niewierzących, atei­stów, pogan. Żydów, oddzielonych od Arki

<br style="" clear="all">

(tj. Kościoła), grzeszników, a nawet Szata­na, a prócz tego rozwiązłości, nieczystości i nieczułości.

Kruk wiązał się w średniowieczu z hańbią­cą, ale bardzo często zadawaną śmiercią na szubienicy. Paść kruki znaczyło wisieć na szubienicy. Zwrot z piosenki Idzie żoł­nierz borem, lasem: „Rozdzióbią nas kruki i wrony" znaczy jednak ,,polegniemy na polu bitwy", gdzie kruki i wrony obiorą nas dziobami z ciała aż do kości, rozpo­czynając tę ucztę ze specjalnym apetytem od wydziobania oczu. Natomiast, jak twier­dzi przysłowie, „kruk krukowi oka nie wy­kolę", co znaczy, że swój swego nie ukrzywdzi.

Literackie wyobrażenia kruka nie odbie­gają na ogół od tych wzorów. W islandz­kiej Opowieści o Njalu (Njalssaga, XIII w.) kruki towarzyszą mścicielom; u Szekspira Hamlet (3,2) powiada na przedstawieniu da­nym przez aktorów: „Już kruk krakaniem do zemsty daje hasło"; Otello (4,1) targa­ny zazdrością mówi: „Ta myśl krąży w mej duszy jak kruk nad domem dotkniętym za­razą". Na wieść o przybyciu posłańca tak zdyszanego, że brak mu tchu, aby obwieścić, że król przybędzie lada chwila. Lady Mak­bet powiada: „Ochrypł kruk nawet, który kracząc obwieszcza fatalne przybycie Dun-kana do mych bram" (1,5). U Mickiewicza (Dziady cz. III 1,506) pojawiający się Kon­radowi kruk olbrzymi, który ,,skrzydła ma czarne jak burzliwa chmura, a szerokie i dłu­gie na kształt tęczy łuku. I niebo całe za­krywa", jest zapewne wcieleniem Złego Du­cha, Szatana czyhającego na duszę Kon­rada. A zatem symbol zemsty, zarazy, złej wieści i diabła.

Nie brak jednak i jasnych, pozytywnych wykładni w kruczej symbolice, a także wy­kładni dwuznacznych. Kruk idący za ora-czem czyści rolę z pędraków, kruk idący za siewcą pożera ziarno siewne, więc po­maga (?) i szkodzi.

Prócz krakania kruk wydaje niskie dźwię­ki: „kork, kruk. klong", które starożytni Rzymianie rozumieli jako „cras, cras", co znaczy 'jutro'; dlatego, jak twierdzi Swe-toniusz, kruk był ptakiem nadziei. Ale we­dług św. Augustyna (Kazanie 83 IX 14 i 225 IV 4) to „cras" symbolizuje grzech i grzesznika, który ciągle odkłada na jutro nawrócenie albo skruchę.

<br style="page-break-before: always;" clear="all">

Według opowieści żydowskiej Hagady pro­rok Eliasz miał dwa kruki; jeden przyno­sił deszcz, drugi suszę, jeden reprezento­wał życie, drugi śmierć. W Ewangelii wg Łu­kasza (12,24), kruki wyobrażają wiarę w Opatrzność boską: „Przypatrzcie się kru­kom, iż nie sieją, ani zna, nie mają spi­żarni ani spichlerza, a Bóg je karmi" (w Ew. wg Mateusza mowa jest w tym kontekście ogólnie o ptakach niebieskich). Kruk bywa też symbolem Opatrzności: z rozkazu Boga kruki karmią proroka Eliasza chlebem i mię­sem (3. Ks. Król. 17,4—6). Cud przyno­szenia chleba przez kruki powtarza się w ży­wocie św. Pawła Eremity w pustyni tebań-skiej, u św. Meinrada w środkowej Szwaj­carii, w miejscu, gdzie później powstało słynne opactwo w Einsiedein, u św. Bene­dykta na pustyni, św. Antoniego i wielu innych. Kruk jest więc żywicielem głodnych.

Kruk oznacza też długowieczność, gdyż zdaniem niektórych, żyje on trzy razy dłu­żej niż człowiek. Hezjod uważał nawet, że kruk żyje 118 razy dłużej od człowieka. (W rzeczywistości stwierdzono, że pewien oswojony kruk żył 69 lat).

W starożytności uważano, że kruk jest najinteligentniejszym z ptaków; stał się więc symbolem wiedzy, wszechwiedzy, ptakiem wróżebnym, proroczym, ptakiem świtu (kra­kaniem obwieszcza dzień), światła i Słońca. Poświęcony był wszystkim bohaterom i bo­gom Słońca, światła i wiedzy, jak Helios, Asklepios, Apollo, Kronos, Saturn, Eliasz, Noe, Odyn, walijski bóg Bran i in.

Bystrość, spostrzegawczość, pojętność i oswajalność kruka uczyniły z niego posła bogów. Poetom, mędrcom i czarownikom podszeptywał natchnione pomysły. Według Strabona kruk, jako ptak Apollina, ozna­czał miejsce, gdzie znajduje się pępek świa­ta, omfalos, w Delfach, w ośrodku kultu Apollina i jego wyroczni.

Także w starożytnej Persji kruki poświę­cone były bogu światła i Słońca; w związku z tym odgrywały rolę w kulcie Mitry. Kto osiągnął pierwszy, najniższy stopień wta­jemniczenia w mitraizmie otrzymywał nazwę Kruk. W mitologii skandynawskiej dwa kru­ki, reprezentujące Myśl (Huginn) i Pamięć (Muninn), siedziały na ramionach Odyna, władcy bogów i świata, boga poezji i mą­drości, i przynosiły mu wieści z Ziemi. Oba symbolizowały zasadę tworzenia, w przeci­

<br style="" clear="all">

wieństwie do dwóch wilków Odyna, wyobra­żających zasadę niszczenia.

Kruk był ptakiem proroczym także w mi­tach celtyckich. Miasto Lyon w środkowej Francji to celtycko-rzymskie Lugdunum. Człon Ług- był już przez starożytnych wy­jaśniany rozmaicie: pseudo-Plutarch tłuma­czy tę nazwę jako 'Górę kruków', a więc w sensie bliskim naszego Krakowa 'grodu Kraka, czyli Kruka'; inni jednak odczytują to Ług- jako imię bóstwa, posła bogów, celtyckiego Hermesa-Merkurego.

Rolę bystrego posła-zwiadowcy przezna­cza krukowi także Księga Rodzaju (8,7):

Noe, aby się przekonać, czy potop się koń­czy, wypuszczał kruka z arki, a kruk wzla­tywał, znikał i powracał dopóki wody nie opadły i gdzieniegdzie ukazywać się zaczął ląd. Wtedy już nie wrócił, bo miał dość ścierwa i trupów do jedzenia. Dopiero wy­słana później gołębica powróciła z gałązką oliwną w dziobku, a Noe poznał, że „ustały wody na ziemi". (W micie babilońskim Utnapisztim wysyła kolejno gołębia, jaskół­kę i kruka, który nie wraca, dając tym znak, że potop się skończył). Kruk biblij­ny, niepowracający do arki, był dla wielu ojców Kościoła obrazem pogan gubiących swe dusze z dala od Kościoła (arki) albo wizerunkiem grzesznika oddanego rozko­szom świata, bezwstydnika. Uważano, że kruk dotychczas biały jak śnieg, wtedy wła­śnie sczerniał, symbolizując odtąd nieroz-proszone jeszcze ciemności Potopu, w prze­ciwieństwie do białej gołębicy, zwiastują­cej pokój boży.

Również w micie greckim kruki były pierwotnie białe. Kiedy kruk-donosiciel przy­niósł Apollinowi wiadomość, że jego ko­chanka Koronis zdradziła go ze śmiertel­nikiem Ischysem, zabił ją, a potem, żału­jąc swego czynu, sprawił, że pióra kruka przybrały żałobną barwę. Biały kruk do dziś oznacza w głównych językach euro­pejskich rzadkość, wyjątek, indywidualizm, a przede wszystkim rzadką książkę. Już u Juwenala (Satyry 7,202) corvus albus ozna­cza człowieka zajmującego wśród współ­czesnych stanowisko wyjątkowe, mającego zdanie sprzeczne z opinią ogółu, U Burkar-da Waldisa (ok. 1490—1557) czytamy: „ein weisser rappen md. schwartzen schwan, wer mag den je gesehen han" ('któż kiedy wi­dział białego kruka i czarnego łabędzia?').

<br style="page-break-before: always;" clear="all">

W rzeczywistości białych kruków nie ma, ich barwa jest zawsze czarna, zarówno na śniegach Północy, jak i na pustyniach afry­kańskich, natomiast czarne łabędzie nie są dziś specjalną rzadkością.

Bajka o kruku i lisie, którego pochleb­stwa sprawiły, że kruk chcąc się popisać pięknym głosem otworzył dziób i upuścił trzymany w nim kawałek sera zjedzony na­tychmiast przez lisa, zdradza niewielką zna­jomość kruczych możliwości, bo kruk z ła­twością, nie tylko na gałęzi, ale także w lo­cie, przekłada swą zdobycz z dzioba do pazurów i na odwrót, nigdy jej nie upuszcza­jąc.

Kruk uchodzi też za emblemat autorów listów anonimowych.

W heraldyce: człowiek zawdzięczający wszystko samemu sobie; odwaga (w związku z jego obecnością na polu bitwy).

...........................................

Słownik Symboli Władysława Kopalińskiego

1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Z ciekawostek o krukach, to jak wyczytalam na forum Shamanika, zapach kruczego pióra jest specyficzny i przypomina paloną mirrę. po tym mozna poznac, ze pióro nalezy do kruka a nie innego przedstawiciela gatunku.

Szamani, którzy pracują z krukiem uznają go za ciekawego przewodnika ale i surowego nauczyciela, który często wpędza w ciekawe i kłopotliwe sytuacje.

Nes na Shamnice napisal o nim: "Charakteryzuje się bystrością i spostrzegawczością. Lubi poznawać tajemnice. Jeśli ktoś dobrze zgra się z tym ZM i dodatkowo sprawia wrażenie osoby godnej zaufania, może być powiernikiem wielu ludzkich sekretów. Nie prawda jest, że kruki to gaduły i powierzone tajemnice rozgadują na lewo i prawo. W tym są dobre raczej sroki. Kruk potrafi dochować tajemnicy.

Nie prawdą jest, że lubią tylko własne towarzystwo. Są po prostu wybredne, stąd mogą sprawiać wrażenie, że są samotnikami. Jeśli wiążą się z innymi, cenią sobie prawdziwą przyjaźń niż stado znajomych.

Jako że kruk lubi poznawać nowe rzeczy, cechuje się dużą wiedzą i posiada wiele informacji. pod względem wiedzy przypomina węża, choć ten drugi swą mądrość zawdzięcza wrodzonemu atutowi. Kruk mądrość zdobywa poprzez doświadczenie.

Kruki potrafią się przywiązać do wybranych osób na bardzo długo. Są lojalne i oddane.

Jeśli o wady chodzi można wspomnieć skłonność do alienacji i ryzyko popadnięcia w egocentryzm. Poza tym poza wąskim gronem przyjaciół resztę ludzi mogą traktować przedmiotowo. "

W wielu mitach i baśniach kruki są uważane za stworzycieli świata.

E. A. Poe w poemacie "Kruk" tak pisze:

Otworzyłem okno zatem... Szumiąc skrzydły, z majestatem,

Wleciał ciężko kruk wspaniały, jakby czarny piekieł stróż.

Nie pozdrowił mnie ukłonem, okiem powiódł w krąg zamglonem

I siadł z pańskim jakimś tonem pośród dwóch kamiennych kruż.

Na pallady biuście przy drzwiach, pośród dwóch kamiennych kruż.

Usiadł tam - nic więcej już.

(...)

"Zły wróżbiarzu - rzekłem - ptaku czy czarciego sługo znaku!

Czy cię szatan przysłał tutaj, czy pęd wściekły zagnał burz

Na brzeg smutku i boleści, gdzie żal tylko pustka mieści,

Gdzie noc każda zgrozę wieści - powiedz, błagam, wzrusz się wzrusz!

Jestże, j e s t ż e balsam w Gilead? - powiedz, powiedz, wzrusz się, wzrusz!"

Rzekł Kruk na to: "Nigdy już!"

"Zły wróżbiarzu - rzekłem - ptaku czy czarciego sługo znaku!

Na to niebo, co nad nami, i na Pana ziemi, mórz,

Powiedz duszy mej zbolałej, czy w Edenie szczęścia, chwały

Znajdzie dziewczę, które biały zwie Lenorą anioł - stróż,

Dziewczę święte, słodkie, które zwie Lenorą anioł - stróż?"

Kruk mi odrzekł: "Nigdy już!"

"Niech to będzie pożegnanie - krzyknę - ptaku czy szatanie!

Precz na burzę, na plutońskie brzegi czarnych nocy mórz!

Niech mi żadne czarne pióro nie przypomni, jak ponuro

Mroczysz wszystko kłamstwa chmurą! Ruszże się

Wyjmij dziób z mojego serca - i rusz się z nade drzwi, rusz!

Kruk mi odrzekł: "Nigdy już!"

I kruk wcale nie odlata, jakby myślał siedzieć lata

Na Pallady biuście przy drzwiach, pośród dwóch kamiennych kruż,

Krwawo lśni mu wzrok ponury, jak u diabła, spod rzęs chmury

Światło lampy rzuca z góry jego cień na pokój wzdłuż,

A ma dusza z tego cienia, co komnatę zaległ wzdłuż,

Nie powstanie - NIGDY JUŻ!

lauri_kruk.jpg

.................................................

Kruk nie tylko sprowadza zmarłych do świata żywych, aby mogli naprawić wyrządzone im zło, jak było to przedstawione w filmie. Pojawiał się on w wielu mitologiach i historiach na całym świecie, nie zawsze w pozytywnej roli.

U Celtów, kruk był święty i oznaczał ciało rozerwane w walce. Jako, że był padlinożercą, walijscy poeci używali metafory "kruk cię ugodził", żeby powiedzieć "umarłeś". Według nich, kruki eskortowały słońce, podczas jego wędrówki w noc, czy też, można powiedzieć, do piekła. Tak więc kruki były symbolem zła, w przeciwieństwie do łabędzi, symbolu czystości.

Kruk także był związany ze stworzeniem Lugdunum (Lyon), miasta boga Luga. Lug był wielkim bogiem słońca. Przybierał formę kruka i był powiązany z Apollem. Kruk miał także funkcje prorocze. Bodb, boginii wojny, przybierała formę kruka, żeby obserwować pola bitew. Kruk był także związany z Branem, bogiem żeglarzy (bran po celtycku znaczy kruk) - żeglarze trzymali kruki na swoich łodziach, kiedy zostały wypuszczone, leciały w kierunku lądu.

W starożytnym Babilonie, kruk był nazwą trzynastego miesiąca kalendarzowego i miał on bardzo negatywny wydźwięk.

U Greków, kruk był zbyt gadatliwy, dlatego właśnie Atena wymieniła go na sowę. Kruk był także związany z Apollem. Bóg ten wysłał go do wodnego świata, aby przyniósł wodę. Kruk odkrył po drodze drzewo figowe, więc zatrzymał się na nim, żeby zjeść figi, zamiast wykonać swoje zadanie. Został ukarany za swoje nieposłuszeństwo i egoizm - Apollo umieślił go w konstelacjach, lecz hydra nie dopuściła go do picia z pucharu - wobec tego został skazany na pragnienie.

W Biblii, kruk został wysłany przez Noego, w poszukiwaniu suchej ziemi po powodzi. Jednak kruk nie powiedział Noemu, że powódź się skończyła, więc został uznany za samolubnego. Święty Golowin twierdził, że w Raju, kruki miały piękne, wielokolorowe skrzydła, lecz po wygnaniu z Raju, Adama i Ewy, kruki zaczęły jeść padlinę, dlatego ich pióra stały się czarne. U krańca czasu, kruki znajdą znów swoje piękno i będą śpiewać w harmonii, chwaląc Boga.

W innym fragmencie Biblii, Kruk przynosi różaniec samotnemu człowiekowi na pustyni. Prorok Eliasz, Św. Paweł pustelnik, Św. Antoni, Św. Wincent zostali obronieni przez kruki przed atakiem drapieżników. Kruk był także widziany u stóp Św. Benoit'a oraz w rękach Św. Oswalda. Tutaj, symbolizuje on boską opatrzność.

W średniowieczu, twierdzono, że kruki zaniedbują swoje młode. Jako padlinożerca, był kojarzony jako zły omen.

W Indiach, w Mahâbhâracie, posłannicy śmierci są porównywani do kruków. W Laosie, woda nawożona przez kruki, nie mogła zostać użyta do rytualnego oczyszczenia.

Dla indian Tlingit, kruk jest głównym boskim bohaterem. On organizuje świat, daje cywilizację i kulturę, stwarza i uwalnia słońce...

Dla indian Had'da, kruk ukradł słońce mistrzowi nieba, żeby dać je ludziom na ziemi. Kruk miał także magiczne kanoe - mógł zmieniać jego rozmiar, od wielkości sosnowej igły, aż do rozmiaru tak wielkiego, że mogło pomieścić cały wszechświat.

W północnej Ameryce, kruk jest personifikacją Najwyższego Bytu. Kiedy macha skrzydłami, stwarza wiatr, grzmoty i błyskawice.

Również dla Majów, kruk był wysłannikiem Boga piorunów i błyskawic.

W kulcie Mithra, kruk walczył ze złymi czarami.

Skandynawskie legendy przedstawiają dwa kruki, zasiadające ponad tronem Odyna - Hugi, duch (myśl), oraz Munnin, pamięć. Symbolizowały one zasadę stworzenia. W taki sam sposób, ptaki te były towarzyszami Wotana ("Boga z krukami").

Kruk odegrał także swoją rolę w mitologii azjatyckiej - w Chinach i Japonii, kruk symbolizuje miłość i wdzięczność dziecka do swojego rodzica. Według chińskich legend, dziesięć czerwonych kruków z trzemi łapami, wzleciało ze Wschodniego Drzewa Jeżyny, żeby przynieść światu światło. Lecz sprowadziły tym samym ciepło, którego Ziemia nie była w stanie wytrzymać. Yi - Dobry Łucznik, zestrzelił dziewięcioro z nich i uratował świat. Ostatni Kruk jest teraz Słońcem.

W Afryce, kruk ostrzega mężczyzn, przed zagrażającymi im niebezpieczeństwami. Kruk jest ich przewodnikiem i duchem opiekuńczym.

(Źródło: http://www.thecrow.pl/kruk-w-mitologii.php)

W mitach Indian Ameryki Pn i innych Kruk to:

Kruk - bohater kulturowy i trickster, występujący w mitologii rdzennych mieszkańców Ameryki, Eskimosów z Alaski oraz ludów zamieszkujących północno-wschodnie wybrzeże Ameryki i Kanady. Kruk urodził się w sposób magiczny, jako dziecko kobiety, która połknęła piórko lub, według innego przekazu, kamień. Niektóre ludy, jak na przykład Tlingit z południowej Alaski, wyobrażały sobie dwóch Kruków, jednego trickstera i drugiego bohatera kulturowego. Zwykle jednak postać ta ma cechy zarówno trickstera jak i stwórcy, na przykład w opowieści ludu Tsimshian o tym, jak Kruk ukradł ciała niebieskie chciwemu wodzowi i rzucił je na niebo. Ojciec Kruka jest najważniejszą postacią stwórcy u alaskańskiego ludu Eskimosów. W "pierwszych czasach" świata zszedł z nieba i stworzył suchy ląd, potem mężczyznę, liczne gatunki zwierząt i roślin, a wreszcie kobietę, towarzyszkę mężczyzny. Potem nauczył ich różnych umiejętności, jak wychowywanie dzieci, rozniecanie ognia i hodowla zwierząt.

(źródło: http://www.paranormalium.pl/mitologia-indian-ameryki-polnocnej,13,11,artykul.html)

kruk.jpg

2

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

U Celtów, kruk był święty i oznaczał ciało rozerwane w walce. Jako, że był padlinożercą, walijscy poeci używali metafory "kruk cię ugodził", żeby powiedzieć "umarłeś". Według nich, kruki eskortowały słońce, podczas jego wędrówki w noc, czy też, można powiedzieć, do piekła. Tak więc kruki były symbolem zła, w przeciwieństwie do łabędzi, symbolu czystości.

Kruk także był związany ze stworzeniem Lugdunum (Lyon), miasta boga Luga. Lug był wielkim bogiem słońca. Przybierał formę kruka i był powiązany z Apollem. Kruk miał także funkcje prorocze. Bodb, boginii wojny, przybierała formę kruka, żeby obserwować pola bitew. Kruk był także związany z Branem, bogiem żeglarzy (bran po celtycku znaczy kruk) - żeglarze trzymali kruki na swoich łodziach, kiedy zostały wypuszczone, leciały w kierunku lądu.

To nie tak, że kruki były u Celtów symbolem zła. Również i dlatego, że Celtowie nie znali podziału na jednoznaczne zło i dobro, to były ludy bardzo pragmatyczne i raczej oceniały rzeczy na zasadzie korzyści lub jej braku. To, co jest ciemne, noc, jest jednocześnie źródłem życia... a kruki w swojej wędrówce, towarzysząc Słońcu byly w tym bardzo chtoniczne.

Nie Bodb, a Badb - nieprawidłowa pisowania jest dość często spotykana w popularnych tekstach polskojęzycznych (typu pan Matela na przykład) ze względu na wymowę - to jedno z wielu imion bogini znanej najpowszechniej jako Morrigan, bogini nie tylko wojny, ale również magii, szału zarówno bitewnego, jak i twórczego. I śmierci, nie tylko na polu bitwy. Formę kruczą przyjmowała nie tylko, żeby obserwować pola bitew - po prostu dlatego, że lubiła tę formę, podobnie jak lubiła pokazywać się ludziom jako Piorąca nad Strumieniem... Bogowie mają swoje przyzwyczajenia, czasem dla nas mało zrozumiałe ;)

Formę kruczą często przyjmowali też niektórzy przedstawiciele ludu Sidhe, zwani Dubh Sidhe - Ciemnym Ludem. Również popularne szkockie banshee (Bean-Sidhe - w pierwotnym znaczeniu żeńskie przedstawicielki Ludu, dopiero po chrystianizacji jednoznacznie uznane za mroczne wieszczycielki śmierci, a przecież dla Celtów ,śmierć nie była niczym smutnym, była tylko wprowadzeniem w czas przerwy w ziemskiej egzystencji i przejściem zmarłego do Krainy Lata) chętnie przyjmowały kruczą postać - u nas ten rodzaj istoty kojarzony jest raczej z pójdźką (taki gatunek sowy :p).

Celtowie wyraźnie doceniali inteligencję kruków - Tha gliocas an ceann an fhitich - stare gaelickie powiedzenie oznacza mniej więcej tyle, że "w kruczej glowie jest mądrość".

Postać kruka lubiła też szkocka bogini Cailleach - dość szczególna - w Samhuinn będąca wieszczącą śmierć i zimę staruchą, przez okres zimy młodniejąca, by na Beltane stać się młodą dziewczyną... co bardzo radośnie pochwycili współcześni ezoneopoganie, bo im się to w schemat kolą roku wpisuje... swoją drogą w szkockich wioskach funkcjonuje rzeczownik cailleach, oznaczający wiedźmę, czarownicę, guślarkę...

Jeśli dla odmiany chodzi o Brana - kruk był jego totemicznym towarzyszem i symbolem mądrości i proroctwa. Dość szczególny jest wyraźny do dzisiaj związek kruków dla odmiany z Branem Błogosławionym, zdekapitowanym po wojnie z Irlandią, a jego głowa stałą się wyrocznią. Na życzenie jego samego została pochowana w miejscu, gdzie dzisiaj stoi londyńska twierdza Tower i do dzisiaj "kruki Brana" zamieszkują jej podwórzec i cieszą się dużą estymą.

Z kolei w Kornwalii uważa się, że król Artur jest wiecznie żywy - i żyje właśnie w postaci kruka. A dla odmiany na Hebrydach kultywowany jest zwyczaj dawania niemowlętom pić z kruczej czaszki, ponieważ wierzy się tam, że takie podanie napoju zapewni dziecku mądrość i dar jasnowidzenia.

I jeśli może kogoś zainteresują krucze imiona:

Corvin, Corwin, Corwun, Korwin, Korun - przyjaciel kruków - anglosaskie

Corvinna, Corwinna - przyjaciółka kruków - anglosaskie

Raaf - Kruk - holenderskie

Fiach Dubh - Kruk - irlandzki gaelicki

Hrabin - Kruk - niemieckie (?)

Korakas, Korax - Kruk - greckie

Corvus, Corvi and Corvinus - Kruk - łacińskie

Hraefn - Kruk - staroangielskie

Hrafn/Hrefna - Kruk - staronordyckie

Ravn - Kruk - norweskie

Corbie - Kruk - późnoszkockie

Bran, Brandon - Kruk- walijskie

Branwen, Branda, Brenda - Kruczyca - walijskie

Cigfran - Kruk - walijskie

Jak widać - sam fakt, że tak wiele w wielu językach jest kruczych imion, świadczy, że (zwłaszcza) w północno-zachodniej Europie kruki były postrzegane raczej pozytywnie, nie nadaje się zwykle dzieciom imion, które kojarzą się ze złem i mrokiem...

Edytowane przez Elwinga
4

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Wedle mnie i symboliki która mi się sprawdzała,

kruka traktuję jako symbol

mądrości, świadomości, egoizmu, oraz wskazanie drogi.

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Żeby dodać komentarz, musisz założyć konto lub zalogować się

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą dodawać komentarze

Dodaj konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!


Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się tutaj.


Zaloguj się teraz

  • Przeglądający   0 użytkowników

    Brak zarejestrowanych użytkowników, przeglądających tę stronę.