Prośba

[Sosnowiczanin 231]

witam.

Publikuję treść prośby mojego przyjaciela Kuby Szukalskiego:

W roku 2000 zżyłem się z tradycją bon. W roku 2001 pomyślałem o zostaniu mnichem, żeby być pomocą dla innych.

Wówczas myślałem o podjęciu nauki w klasztorze, tak aby później być dobrze wykształconym nauczycielem.

Jednak po przybyciu na miejsce, do klasztoru w Nepalu (Triten Norbutse), wolałem rozpocząć ćwiczenia duchowe

i po pięciu miesiącach wróciłem do Polski, gdzie przez półtora roku w samotności modliłem się i rozmyślałem.

Później, przez następne półtora roku uczyłem się i odkrywałem dla siebie bogactwo różnych filozofii i teologii.

Był to czas kiedy zaczynałem widzieć znaczenie także w naszej rodzimej tradycji chrześcijańskiej.

W 2007 roku ponownie wyruszyłem na Wschód z zamiarem pobytu w klasztorze i uczenia się.

Z powodów wizowych pobyt ten był ograniczony do pięciu miesięcy. Po tym czasie wybrałem się jeszcze do klasztoru

Menri w Indiach, gdzie pozostałem przez pół roku. Później wróciłem do Polski i przez kilka miesięcy przebywałem

w ośrodku buddyjskim Cziamma Ling w Wildze. Chcąc pomóc rodzicom, postanowiłem powrócić do miasta i poszukać pracy.

Wówczas powróciłem także do kościoła chrześcijańskiego i uczestniczyłem czynnie w jego życiu.

Nie widząc znaczących różnic między buddyzmem a chrześcijaństwem, pomyślałem o prowadzeniu dalszego życia

w klasztorze franciszkanów. Tam jednak, pół roku po wstąpieniu do postulatu zakonu, nie spodobały się moje poglądy

i zostały uznane za groźne dla kościoła, przez co mnie oddalono. Nie były to żadne groźne poglądy, ale zwyczajna wiara

mojego serca, która nie czyni rozróżnień między Buddą a Jezusem. Nie wiem w jaki sposób takie poglądy mogłyby być szkodliwe,

ale widocznie dla władz kościelnych takie się wydawały. Później, po pobycie w klasztorze franciszkanów, myślałem o znalezieniu

jeszcze jednej pracy i pomożeniu rodzicom, ale kiedy już pracę dostałem, jasne dla mnie się stało, że będzie ona bezowocna.

Pojawiła się we mnie również silna potrzeba wyjazdu do klasztoru w Nepalu i podjęcia ponownie nauki.

Teraz jestem przekonany, że muszę na dłużej pozostać w klasztorze w Nepalu.

Jeśli możecie, pomóżcie. Za wszystkich się modlę i służę swą pomocą.

wpłaty

05 1050 1214 1000 0090 9122 8891

Jakub Szukalski

ul. Tysiąclecia 1/108

40-873 Katowice

[Mistyk 243]

Wielkie mi mecyje zamknąć się w klasztorze ,i spokojnie rozwijać duchowo ,spróbuj wyjechać do jakiegoś obcego kraju ,gdzie nikt cię nie rozumie ,w nikim nie masz oparcia , czujesz wielką pustkę i samotność , a latami powtarzasz w kółko ten sam schemat ( nieraz sobie coś wymyślę ,by nie wpaść w rutynę ),bo nie odczuwasz poczucia czasu ,jest takie wieczne tu i teraz ,a wszelką wiedzę ,mądrość i doświadczenie ,musisz zdobyć sam ,metodą prób i błędów ,moja miejscowość ,to dla mnie jeden ,wielki klasztor , lub rozwój osobowości z przeszkodami .

Edytowane 16 Październik 2016 przez Mistyk