Szept

Wilk

13 postów w tym temacie

Wilków u nas zrobiło się u nas juz sporo. Ale po kolei.

W szamanizmie funkcjonuje pojęcie zwierzęcia mocy a także totemu. To ostatnie jest nieco wypaczone, bo dziś bardziej kojarzy sie to osobom interesujacym się szamanizmem z indywiduualnym, jedynym i niezmiennym zwierzęciem mocy. Pierwotnie jednak był to duch lub duchy opiekuńcze plemienia.

Wilk jako zwierze mocy, które nas prowadzi symbolizuje przede wszystkim dzikość, ale też lojalnosć oraz stadnosć, w tym rodzinne wartości społeczne. Ukazuje też niezłomność i wytrwałość, a także duzą odpornosć.

Według Indian Ameryki Pn wilk to też duch, który poprowadzi nas do najgłębszych poziomów siebie samego, do swej intuicji i wiedzy, jaką w sobie nosimy. Tej, która jest wynikiem doświadczenia.

Jest on jednym z ciekawszych nauczycieli i przewdoników w świecie duchów.

Pomimo, iż juz sporo wiemy o tych zwierzętach, wciaz jest on jednym z bardziej tajemnczych istot.

Przypomina nam też o tym, że pomimo tego, iz żyjemy w cywilizowanym swiecie, pozostajemy w nierozerwalnym związku z naturą i jesteśmy jej częścią.

Wilk, jako nasz nauczyciel ukazuje nam też aspekt tego, co mozemy doswiadczać nocą podczas snów. Pomaga nam odkrywać cenne rzeczy w naszej podświadomosci. Przypomina nam też, ze choc żyjemy w stadzie jak on, to jednak najwiecej dzieje się w samotności, w głębi nas samych

Jestprzewodnikiem w tej samotnej drodze. Pokazuje na, ze aby w pełni dojść do zrozumienia siebie, musimy być sami, odrzucając osądy i przekonania innych, znajdziemy włąsną drogę. Uczy nas też odkrywania w tej drodze swej jaźni, wewnętrzna moc i siłę. Przypomina jednak, ze nie opdnajdziemy tego bez podejmowania ryzyka i nie majac w sercu odwagi. Wskazuje nam nasze lęki, z którymi pomaga się zmierzyć.

Jako nasz duchowy przewodnik pomaga pokonać trudnosci i stać się silnym i wytrzymałym.

Przede wszystkim jednak uczy nas życia w stadzie, w społecznosci. Współpracy z grupą, zasad w niej rządzących oraz ich poszanowania. Uczy też pokory, by szanować poglądy innych, nawet jeśli sami sie z nimi nie zgadzamy.

Ukazuje nam pewne struktury społeczne, szacunek i waryości, jakich nie poznamy alienujac się ze społecznosci. Jednocześnie pokazuje, jak mimo uwikłania się w sfery rodzinne i społeczne pozostać sobą, wolnym i niezaleznym duchem.

Ci, których prowadzi wilk na szamanskich drogach potrafia często wykazać się siłą i odwagą. Są wytrwali w dązeniu do celu i odporni na przeciwności. Z pomoca tego Zwierzęcia mocy potrafią podejmowac decyzje i brać za nie odpowiedzialność z wszystkimi tego konsekwencjami. Wilk uczy ich mieć kontrolę nasd włąsnym życiem i własną ścieżką. Pomaga im osiągnać harmonię i żyć w zgodzie ze sobą jednoczesnie zyjąc w zgodzie z otoczeniam.

Potrafi nauczyć też dyscypliny.

Osobt prowadzone przez wilka są lojalne i potrafia się dostosować do różnych warunków.

Daje też zdolnosć szybkiego uczenia się, analizowania siebie i otoczenia i zestawiania tego z doswiadczeniem.

Niektórzy twierdzą, ze osoby z tym przewodnikiem mogą się sprawdzić jako nauczycelie i przewodnicy duchowi.

Wilk symbolizuje też śmierc i odrodzneie się, opiekę. On sam, jak i tych, których wybiera są dobrymi opiekunami swego plemienia.

W typowo szamańskiej pracy jest cudowny towarzysz, wierny, lojalny ale i surowy nauczyciel. Jest doskonałym opiekunem i przewodnikiem podczas wędrówek do szamańskich światów. Jest zawsze czujny i rozważny, a gdy trzeba potrafi ochronić i wyprowadzić z najtrudniejszych sytuacji.

POmaga też przejsć zwycięsko ścieżke samego siebie.

JodyBergsma_WolfGate-%281110x820%29.jpg

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Wiele osób na początku swojej drogi szamańskiej stoi w rozkroku bo nie wie czy ma np wilka jako zwierzę mocy bo on reprezentuje cechy charakterystyczne dla wilków, czy też ma wilka bo potrzebuje nauczyć się tych cech, które wilki reprezentują :p

U mnie akurat obyło się bez wątpliwości i wbrew ogólnemu poglądowi, że wilki uczą odnalezienia się w stadzie. Skądinąd faktycznie przydałaby mi się taka umiejętność, ale mam nieodparte wrażenie do dziś, że musiałam się nauczyć samotności, ale bardziej świadomej niż kiedyś, głębszej i subtelniejszej.

Poza tym przypomina mi o moich silnych cechach i warczy, kiedy o nich zapominam, a są mi w danej sytuacji potrzebne by wyjść z opresji :33_8:

1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Wilk symbolizuje ciemności, noc. zimę; znisz­czenie. Szatana, demony pogańskie; głód, strach; dzikość, drapieżność, krwiożerczość, naturę nieopanowaną, okrucieństwo, łupie-stwo, gwałt, szybkość, wojnę, agresję; upór, nieustępliwość, chytrość, przebiegłość, pod­stęp; zepsucie, zawiść, chciwość, kłótliwość, tchórzostwo, hipokryzję; (w śrdw.) herezję;

melancholię, ubóstwo, nędzę; opiekę.

Wilk — nienasycona żarłoczność, żądza mordu. Jego wycie, a zwłaszcza pojawienie się uważano za złowieszczy omen. Przysło­wia: Bierze wilk i liczone (owce). Wilczy głód. Mów wilkowi pacierz, a on woli kozią macierz. Natura ciągnie wilka do lasu. Wilcze prawo — przemoc, bezprawie, prawo silniejszego. Popie oczy. wilcze gardło, co zobaczy to by zżarło. Wilkiem patrzeć — ponuro spode łba, wrogo. Wilkiem komuś z oczu patrzy — ktoś spogląda wrogo, ponuro. Człowiek człowiekowi wilkiem — wrogiem. Wilcza przyjaźń — niegodna zaufa­nia (w bajce Pasterz i wilk Ezopa pasterz powierza stado zaprzyjaźnionemu wilkowi, który pożera wszystkie owce).

Wilczyca — namiętność, pożądanie se­ksualne. płodność. Prostytutki w starożyt­nym Rzymie nazywano wilczycami (łac. lupa 'wilczyca'), stąd lupanar — dom publiczny. U Greków mormotykeion była wilczycą, żeńskim demonem, którym straszono dzieci, mamką Acheronta. syna Gai.

Wilk ucieka od orła — staroż. przysłowie gr.; tj. od szybszego od siebie; przen. czło­wiek nie mogący uniknąć zagrażającego mu niebezpieczeństwa a. skryć się przed głosem sumienia.

<br style="page-break-before: always;" clear="all"> Wilk — ludożerca. Jego brzuch jest grobem człowieka, a rozwarta paszcza bramą piekieł, Hadesu (bóg Hades nosił płaszcz z wilczego futra). Wilk, podobnie jak pies, uważany był za przewodnika dusz ludzkich do świata podziemi, dokąd się dostawał przez jaskinię komunikującą się ciemnymi tunelami z tam­tym światem, zwaną po łac. mundus 'świat;

piekło; niebo'.

Wilk w bajce — tac. lupus in fabuła — który się pojawia, gdy się o nim mówi, żywy jeszcze pogłos wierzeń, że wypowiedzenie nazwy groźnego zwierzęcia (lwa, niedźwie­dzia. wilka itd.) może je sprowadzić. Przy­słowia: Nie wywołuj wilka z lasu. O wilku mowa (a wilk tuż). .,0 wilku mówiono w izbie, a wilk tuż siedział na przyzbie" (Koza, kózka i wilk 21—2 Mickiewicza), W 37 bajkach Ezopa wilk jest główną posta­cią; w bajkach nowożytnych jest ludoja-dem, wielkim złym wilkiem z Czerwonego kapturka i z Trzech świnek (1933) Walta Uisneya (,, Who's afraid of the big, bad wolf?" ang. 'Kto się boi wielkiego, złego wilka?').

Żelazny wilk — bajeczny, fantastyczny. Jak bajki o żelaznym wilku (słuchać) — o czymś niesłychanym, niewiarygodnym.

Wołać „Wilk!" — jak w bajce czynił mło­dy pasterz dla żartu, zwołując sąsiadów, aby obronili jego owce przed rzekomym na­padem wilka; po kilku takich żartach sąsie­dzi nie przyszli, gdy wilk zjawił się naprawdę.

Wilk jako drapieżne, leśne zwierzę żerujące nocą i za dnia, które widzi w ciemności, którego oczy świecą w mroku, jest typo­wym symbolem dwuwykładnym: nocy i noc­nego mordu oraz Słońca, którego strzały-

-promienie zabijają i powodują suszę; wilk był poświęcony Marsowi, italskiemu patro­nowi wiosny, któremu pasterze oddawali pod opiekę trzody, aby je bronił przed wilkami, później bogu wojny i rzezi; był też poświę­cony Apollinowi Lykoktonosowi ('wilko-bójcy'), bogu Słońca, jego zabójczych strzał-

-promieni i stad słonecznych, które chro­nił od wilków i zarazy i zapewniał im płod­ność; Apollo był też sam pasterzem stad Admeta i Laomedona (Iliada 2,766; 21.448 Homera). W ogrodach i gajach otaczających sanktuarium Apollina Likejosa ('wilczego'), na płn. wsch. od Aten wzniesiono w V w. p.n.e. gimnazjon (ośrodek sportowy) u źródeł Eri-danu; w 2 pół. IV w. p.n.e. założył tam Ary­stoteles perypatetyczną szkołę filozoficzną,

<br style="" clear="all"> Likejon (gr. Lykeion), od którego wzięły nazwę nasze licea (za pośrednictwem tac. lyceum).

Wędrowny tryb życia wilka łączy go w wyobraźni ludu z uciekinierami, bani­tami i porzuconymi dziećmi. Według legendy cytowanej przez Arystotelesa (Historia natu­ralna zwierząt 580al5), Leto, jako matka ,,wilczego boga" Apollina, przybrała postać wilczycy, aby zmylić prześladującą ją, zazdro­sną o Zeusa Herę, i przebiegła z kraju Hi-perborejówdo Delos wciągu 12 dni. Wg mitu wilki przeprowadziły uciekinierów z potopu Deukaliona do azylu Lykoreia na górze Parnas.

Wilczyca kapitolińska (tac. lupa Capito-Una) wykarmila swym mlekiem porzucone na Kapitelu bliźnięta Romulusa i Remusa. dzieci Marsa. Jest to jedna z licznych opo­wieści o niemowlętach porzuconych i wykar-mionych przez wilczycę a. wilczą rodzinę (np. Mowgli w Księdze dżungli Rudyarda Kiplinga).

Luperkalia — stare rz. święto oczyszczenia i płodności, obchodzone 15 lutego ku czci Fauna Luperkusa, chroniącego owce przed wilkami; w czasie obchodów z jego świętej groty na wzgórzu palatyńskim wybiegali jego kapłani, luperci, odziani w skóry ko­złów, i uderzali kobiety rzemieniami, aby im zapewnić płodność.

Siła i waleczność wilka czynią go alegorią wojny u wielu ludów — Turków, Mongo­łów, Indian; u starożytnych Rzymian i Egip­cjan byt symbolem odwagi, a w legionach rz. — emblematem wojskowym.

Biblia wspomina o wilku wielokrotnie. ,,Beniamin wilk drapieżny" mówi Jakub o swym najmłodszym synu (Gen. 49,27), stąd wilk stal się atrybutem plemienia Beniamin. „Książęta (Jerozolimy są) jak wilki drapież­ne, przelewają krew, niszczą życie ludzkie, aby osiągnąć zysk" (Ezechiet 22,27; por. So-foniasz 3,3). „Chaldejczycy są (...) szybsi niż wilki wieczorne" (Habakuk 1,8). Jezus do apostołów: „Oto ja was posyłam jak owce między wilki" (Ew. wg Mat. 10,16).

Wilki w owczej (baraniej) skórze — ludzie przewrotni, zakłamani (przysłowie starogr.). „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, we­wnątrz zaś są wilkami drapieżnymi" (Ew. wg Mat. 7.15).

<br style="page-break-before: always;" clear="all"> Wilk w tradycji chrześcijańskiej — dwa grzechy główne: chciwość i nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu. W średniowieczu wilk stał się rodzajem potwora apokaliptycznego;

diabeł, demon, czarownik udają się na sabaty w postaci wilka lub psa, czarownice zaś uży­wały wilków jako wierzchowców w drodze na sabat (przy czym jeździły na nich zwrócone twarzą do ogona zwierzęcia) lub przynajmniej wkładały podwiązki z wilczej skóry. Wilk, jako wyobrażenie diabła, heretyka itp., przeciwstawiony jest barankowi reprezentu­jącemu wiarę, który jest typową ofiarą wilka w bajkach. Przysłowia: Miłuje go jak wilk barana. Póki świat światem, wilk owcy nie będzie bratem. Gdy jednak występują razem w zgodzie, głoszą rajską idyllę: pod Mesja­szem z rodu Dawidowego „będzie mieszkał wilk z jagnięciem", „wilk i baranek będą paść się razem" {Izajdsz 11,6; 65,25). I wilk syty i owca cala.

W sztuce chrześcijańskiej — jeden z atry­butów św. Franciszka z Asyżu — wilk z Gubbio pod wpływem świętego wstąpił na drogę poprawy. Baranek między wilka­mi — Zuzanna i starcy {Daniel 13). W ma­larstwie dominikańskim psy Pana (łac. do­mini canes) atakują wilki (heretyków).

Wilczyca wraz z lwem i panterą to u Dan­tego (Boska Komedia, Piekło l, 31—60) alegoria trzech złych skłonności: chciwości, pychy i rozwiązłości, które udaremniają skruchę i poprawę grzesznika broniąc poecie wstępu na świetlaną górę: ,,Wilczyca na­brzmiała od płodu żądz wszelkich, mimo że chuda i sucha, sprawczyni nieszczęść mnogiego narodu" (tł. E. Porębowicza). Sw. Patryk zmienić miał króla Walii. We-retyka, w wilka. W wierzeniach indyjskich miejsce wilka zajmują tygrys i pantera, a w afrykańskich — lew i hiena.

Wilk w folklorze germańskim — Czas. Wilk-Tydzień chce pożreć sześć małych owie­czek wyobrażających dni powszednie, jak Kronos swoje dzieci, ale oszukano go po­dobnie jak Kronosa, podając mu kamienie do zjedzenia.

Potworny wilk Fenrir (Fenrisulfr) w mito­logii skandynawskiej, to syn demonicznego boga Lokiego i olbrzymki Angerbody. Oba­wiając się jego dzikości i siły, bogowie spę­tali go magiczną wstęgą zrobioną z kobiecej brody, oddechu ryby, korzeni gór, śliny ptasiej, dźwięku kocich kroków itd. Wstęgę

<br style="" clear="all"> tę Fenrir rozerwie w dniu końca świata (ragnarek, zmierzch bogów), pożre Słońce i Odyna (ale zostanie zabity przez jego syna, Widara). Porządek Kosmosu może więc być zachowany tylko przez obezwładnienie zła, które i tak wyrwie się z więzów i zniszczy ten porządek. Wilk i kruk były poświęcone Odynowi.

Wilk z wężową uździenicą, wierzchowiec czarownic, trollów, demonów, ludzkiego ducha-strażnika (odpowiednika anioła-stró-ża) — cień, nieodstępny towarzysz; dostrze­żony na jawie — przepowiada zgon; zwykle jednak pojawia się tylko we śnie.

Wilk — duch zboża, poświęcony Wielkiej Bogini; moc zapewniania bogatych plonów mieści się w jego ogonie. Stąd w wielu krajach Europy żniwiarka wiążąca ostatni snopek zboża nazywana jest wilkiem; w czasie uroczystości dożynkowych, wręczając wie­niec, zabiera się do ugryzienia żony gospo­darza, ale poczęstowana kawałkiem pieczeni daje się odwieść od tego zamiaru.

Wilkołaki, wilkołki (łac. versipelles 'zmie­niający skórę') wg starożytnych i średniowie­cznych wierzeń (utrzymujących się w Europie do końca XIX w.) ludzie umiejący się na czas pewien zmieniać w wilki a. zmienieni w wilki za pomocą czarów; wilkołaki miały napadać na ludzi, wykopywać trupy, porywać niemowlęta itp. Opisywali wilkołaków Hero-dot (Dzieje 4,105) i Pliniusz St. (Historia naturalna 8,34). W staroż. Arkadii składano ofiary z ludzi jakiemuś wilczemu bóstwu wypartemu później przez Zeusa Likajosa, który miat sanktuarium na Likajonie 'Wil­czej Górze' w Arkadii. „Wnet ujrzym czarownice wleczone na stosy, Wilkołek z Opętanym pojeży nam włosy" (Powązki 7—8), Stanisław Trembecki przeciw zabo­bonom i przesądom.

Zobaczyć wilka — zaniemówić (Republika 1.336D Platona). Mniemano powszechnie (także Ojcowie Kościoła), że gdy wilk do­strzeże człowieka wcześniej niż ten jego, od­biera człowiekowi zdolność mowy; ale gdy zobaczy go później, nie może mu uczynić szkody. Wilk go ozionął — oczarował wzrokiem, omamił, ogłupił, zaćmił mu ro­zum; o człowieku milczącym.

Wilk chowany — natura dzika, pozornie tylko oswojona.

W Azji wilk bywał zwierzęciem niebiań­skim: w Chinach był strażnikiem Pałacu

<br style="page-break-before: always;" clear="all"> Nieba; w Mongolii boskim protoplastą Czyn-gischana.

Wilka za uszy trzymać — antyczna ilu­stracja trudnego położenia, kiedy siedząc na wilku równie niebezpiecznie jest puścić jego uszy, jak i trzymać się ich.

Wilk — wierna, męska przyjaźń, zob. Hiena.

Wilk — przewrotność ludzka: „Zdaje się, że ludzie w wilku prześladują i nienawidzą własną przewrotność" (Wilk, psy i ludzie 3,70 A. Dygasińskiego).

Wilczy dół, wilcza jama, wilczodół, wilko-wnia — samołówka na wilki w postaci głę­bokiego dołu przykrytego gałęziami, zawie­rającego żywą przynętę.

Wilk morski — stary, wytrawny mary­narz, żeglarz. Por. Szczur (lądowy).

Wilczyca kresowa — Teofila z Chocimir-skich Chmielecka, żona Stefana, wojewody kijowskiego od 1629, pogromcy Tatarów, słynna w całej Ukrainie z hartu, energii, waleczności, gwałtów, okrucieństwa, często na koniu, z bronią w ręku, postać osobliwa nawet w krajobrazie kresów XVII w.

Wilczy bilet — w Rosji carskiej dokument uniemożliwiający osobie wydalonej z jakiejś uczelni wstąpienie do jakiejkolwiek innej.

W marzeniu sennym — (zabić) triumf; (zobaczyć) cierpienie, nieszczęście.

Wilk (Lupus} — gwiazdozbiór nieba po­łudniowego, w Polsce niewidoczny.

W heraldyce: przezorność w czasie ataku; podstęp wojenny.

......................................

Slownik Symboli Władysława kopalińskiego

Wilk - postać stworzyciela z mitologii ludu Szoszonów z Ameryki Północnej. W dawnych czasach Wilk i Kojot byli najważniejszymi z ludzi, ale Kojot zawsze starał się Wilkowi przeciwstawić. Pewnego dnia rozmawiali oni o śmierci. Wilk powiedział, że zmarłych ludzi można przywrócić do życia wstrzeliwując pod nich strzałę, ale Kojot nie zgadzał się z tym, twierdząc, że gdyby to była prawda, to wkrótce na ziemi zabrakłoby miejsca. Wilk postanowił więc, że syn Kojota umrze pierwszy. Zrozpaczony Kojot poszedł do Wilka i poprosił, by go ożywił, tak jak wcześniej proponował. Wilk jednak przypomniał mu poczynioną wówczas uwagę, że ludzie umarli powinni zostać martwi. I tak już do tej pory zostało.

(źródło: http://www.paranorma...11,artykul.html)

Wilk w swojej skórze

„Wilk nie jest zwierzęciem ziejącym nienawiścią, ani też nie jest maskotką do przytulania, nie jest ani niebezpieczny, ani sympatyczny. Jest po prostu jednym z wielu interesujących gatunków prześladowanych przez człowieka od stuleci, który potrzebuje miejsca do życia" - pisał David Mech, największy światowy autorytet, zajmujący się ochroną wilków. Co innego wpaja nam tradycja i kultura ludowa, utrwalając wiele krzywdzących mitów na temat wilczych zachowań. Na szczęście negatywny obraz wilka znika, bo coraz więcej wiemy o jego zwyczajach.

Złe i dobre mity

Krwiożercza bestia, wilkołak, zabójca – wszystkie te nazwy przylgnęły do wilka, jednego z trzech polskich dużych drapieżników. Nie ma chyba drugiego zwierzęcia, które miałoby tak negatywny wizerunek. Wilk tradycyjnie uosabiał demoniczne siły lub sam był demonem. Wilka utożsamiano z diabłem, bo był zabójcą. Symbolizował zło, okrucieństwo i drapieżność. Mrocznej sławie wilka sprzyjał też sposób w jaki polował. Wilcze watahy i wycie wilka budziły grozę, i jako zło wcielone przedstawiane były w literaturze, filmie i sztuce. Powszechna była też wiara w wilkołaki, ludzi, którzy byli ofiarami czarów i przybierali wilczą postać. Do dziś w języku polskim funkcjonują takie wyrażenia jak „wilczy bilet”, wilczy apetyt, czy też wilk w owczej skórze.

Jednak nie we wszystkich kulturach dominował obraz złego wilka. Daleko od Polski, na stepach zji Środkowej, wilk był postrzegany pozytywnie, a część ludów tureckich uważała tego

drapieżnika za swojego przodka. Nawet w starożytnym Rzymie funkcjonował mit dobrego wilka, a właściwie wilczycy, która wykarmiła Remusa i Romulusa, założycieli Wiecznego Miasta. To wilk wyznaczył miejsce, gdzie ma powstać Wilno, w śnie księcia Giedymina. W jeszcze innych kulturach wilk był opiekunem ludzi. Wielu myśliwych i wojowników chciało upodobnić się do wilka, aby pozyskać jego siłę. Nawet w kulturze chrześcijańskiej, pomimo powszechnego stereotypu, powstała opowieść o wilku z Gubbio, którego spotkał święty Franciszek z Asyżu i nakłonił do zostania przyjacielem ludzi.

Wilk po polsku

Wilki są zwierzętami z natury płochliwymi, unikającymi kontaktu z człowiekiem. Od 60 lat nie odnotowano w Polsce ani jednego przypadku ataku na ludzi. Jednak w efekcie rozbudowy osiedli ludzkich i sieci dróg, skurczyło się terytorium wilków. Zmniejszyła się również ilość wilczego pożywienia. W lasach zaczęło brakować saren i jeleni, nadmiernie odstrzeliwanych przez myśliwych. W rezultacie wilkom zdarza się zbliżać do osiedli ludzkich i polować na zwierzęta hodowlane. Wbrew wrażeniu, jakie tworzą poszukujące sensacji media, takie przypadki są bardzo sporadyczne. Jedynie co dziesiąta wilcza rodzina podejmuje taki akt desperacji.

Dla wilka polowanie jest koniecznością życiową, służącą zdobyciu pożywienia. Co więcej, na

swoje ofiary wilk wybiera osobniki chore i słabe, dokonując naturalnej selekcji zwierząt. Podczas polowania potrafi pokonać kilkadziesiąt kilometrów. Jednocześnie nie jest wybredny. Spotyka się wilki, które nie gardzą myszami i żabami.

Wilki żyją w stadach liczących od kilku do kilkunastu osobników, nazywanych watahami.

Członkowie takiej grupy spędzają większość czasu razem. Wilcza wataha funkcjonuje jak zgrana i wspierająca się wielopokoleniowa rodzina. Na jej czele stoi samiec lub para rodzicielska. Taka para łączy się na całe życie. Z watahy odchodzą jedynie kolejne pokolenia wilków w niej urodzonych.

Wilki przychodzą na świat wiosną. W każdym miocie jest od 4 do 6 szczeniąt, ale tylko połowa z nich przeżywa. Dziś w Polsce żyje zaledwie 600 wilków. Występują one wyłącznie tam, gdzie są rozległe lasy i trudno dostępne obszary bagienne. Jednak takich miejsc jest już w naszym kraju coraz mniej. Dlatego pomimo objęcia wilka ochroną prawną, liczba osobników od lat się nie zwiększa.

Czy wiesz, że:

WWF prowadzi projekt ochrony wilka. Jego elementem jest zabezpieczanie stad hodowlanych przed wilkami. Rozdajemy hodowcom zwierząt specjalne pastuchy oraz psy pasterskie, które skutecznie zniechęcają wilki do polowania na owce czy bydło.

(źródło: www.wwf.pl)

To jedno z moich ulubionych zdjęć wilków. Ukazuje coś, czego wielu ludziom brakuje. Miłość i lojalność, zaufanie i uczciwość. Ta para będzie ze sobą na dobre i złe. Nie będzie zbędnych pytań, oraz żadnych "ale". Są. Nie ma w nich oceniania i pretensji. Są sobie równi, wspólnie polują, wychowują dzieci i łapa w łapę bronią swego stada i terytorium. Gdybyśmy my ludzie, potrafili żyć jak wilki w stadzie, ich prawami i zasadami się kierować, nie byłoby zdrad, rozwodów i tylu frustracji.

Wilk to też symbol cech takich jak siła, lojalność, niezależność, niezłomność. Wilczyca, to symbol mądrego macierzyństwa. Ona wychowuje silne i mądre szczenięta dla świata i dla nich, nie dla siebie. To ważne. Sama mam syna i wiem, jak trudno myśleć o chwili, kiedy wyjdzie w świat i zacznie być samodzielny. A wiele matek wychowuje dzieci zaborczo jakby dla siebie. Wilczyca wie, ze pewnego dnia przegoni je z gniazda, ale do tego czasu ona i cała wilcza społeczność nauczą je co znaczy być silnym Alfa.

Wilk to też umiejętność dostosowania się do każdej sytuacji i zawsze pozostawanie wolnym, nawet w klatce. Bo wilcza wolność jest w sercu wilka.

Warto się od wilka uczyć.

Nes Havason na Shamanice tak pisze o wilku:

Ok, więc napiszę coś od siebie, bo poniekąd z wilkiem pracowałem nieco, choć to nie mój totem.

Spotkałem dwa rodzaje wilka: samotny łowca i członek watahy. Pierwszy kroczy własnymi ścieżkami, choć jest to wynik braku przystosowania raczej. Gdyby znalazł watahę podobnych sobie, niekoniecznie takich samych, przyłączyłby się do watahy. Ceni sobie prywatność, i raczej unika walki, choć przyparty do muru potrafi się bronić i uderzyć. Dobrym przykładem w literaturze jest tytułowy bohater "Wilka stepowego" Hessego.

Drugi rodzaj to wilk, który lubi znać swoje miejsce. Ceni sobie ten porządek i szanuje silniejszych (mądrzejszych, itd) od siebie, choć i słabszych też, o ile trzymają się pewnych zasad. Czasem w nowej grupie tworzy, lub też znajduje sie w sytuacjach, które wymagają od niego sprawdzenia jego nowej pozycji. Dochodzi wówczas do konfrontacji z innymi ludźmi, które rozwiązują problem kto do czego najlepiej się nadaje. Świetnie sprawdza się w zespole. Co słabsi (leniwsi) mniej, ale za to doceniają pracę zespołową.

Lubi czuć się wolny w granicach własnych praw i praw, które uznaje za słuszne. Jest przedsiębiorczy i agresywny (też w pozytywnym sensie, bo nie wiem czemu czasem agresja jest negatywnie postrzegana). Świetnie sprawdza się jako przyjaciel. Dużą wartością dla niego jest rodzina. Potrafi wykazać się odwagą, choć bywają sytuacje, o których wolałby nie mówić. Kobieta o tym totemie potrafi być samodzielna i lubi mieć poczucie niezależności. Inne kobiety raczej unikają z nią sporów.

Wszystkie te cechy widziałem w wilku. Niekoniecznie muszą się one przejawiać, tak jak w przypadku pozostałych. Zależy to od zgrania się z totemem.

(źródło: http://forum.shamani.../wilk-t298.html)

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Dobra, Szamany, ale konkretnie poproszę. jak pracujecie z Wilkiem? <mówi prowokacyjnie, do wynurzeń, z zacieraniem rąk i siada w fotelu>

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Ja mojego głaszczę i wyprowadzam na spacery :)

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Dobra, Szamany, ale konkretnie poproszę. jak pracujecie z Wilkiem? <mówi prowokacyjnie, do wynurzeń, z zacieraniem rąk i siada w fotelu>

To dobre pytanie, przyłączę się do niego. Wiem, że część technik i wizji jest osobista, ale jednak część nie i własnie ta część może być pomocna innym ludkom :) Więc może ktoś napisze coś na ten temat? :)

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

To napisałam juz :)

A tak poważnie, to nie wiem jak inni, ale dla mnie jest wilk przede wszystkim wsparciem, czasem bardzo dużym, opieką i przewodnictwem, głównie w tzw szamańskich swiatach, w podróżach. Poza tym zwykle widuję go kręcącego sie obok mnie. Czasem ostrzega i opiekuje się takze chroniac mnie tutaj. Jak opiekun.

Uczy też wiele, ale to już dłuuga historia.

2

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

oo, właśnie Szepcie...dobrze się zaczyna! :)

o to mi właśnie chodziło - jak to praktycznie wygląda? Jak będziesz miała chwilę to napisz też, jak jest z tym uczeniem, bo to też jest ważne - w jaki sposób wilk, który w dodatku nie jest materialny (ze wszystkimi minusami, ale także plusami) może uczyć czegoś człowieka?

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Już Ci powiedziałam :D Więc do dzieła :)

1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Wszystko to wymijające odpowiedzi ,niepełne , nie poparte osobistym doświadczeniem i wiedzą ,a trzeba uświadamiać niewtajemniczonych ,początkujących adeptów o niebezpieczeństwach związanych z nauką szamnanizmu , człowieka wojownika doświadczającego światów astralnych - wyższych ( chrześcijańskie niebo )i niższych światów astralnych /duchowych /niematerialnych (chrześcijańskie piekło ), znajomość tychże światów jest wskazana ,nie tylko ze względu na nasz duchowy /osobisty rozwój ,ale by wiedzieć też na jakie niebezpieczeństwa i niespodzianki , narażeni jesteśmy po śmierci ciała ,czyli naszym odejściu duchowym i pożuceniu ciała w grobie .

Polecam niezwykle mądrą książkę do przestudiowania ( nie jeden raz )http://www.sklep.gildia.pl/literatura/9125-michael-harner-droga-szamana ,Droga szamana

do schowka

udostępnij

Wysyłka

wysyłka kurierem UPS11,00 zł

inne opcje

Michael Harner. Droga szamana.

Autor: Michael Harner

Wydawnictwo Dolnośląskie

towar aktualnie niedostępny w sklepie

Kliknij tutaj, jeśli chcesz otrzymać maila gdy książka stanie się ponownie dostępna.

towar aktualnie niedostępny w sklepie

Dodatkowe informacje

Średnia ocena:

dodaj swoją ocenę

Opis:

Droga szamana to klasyk. Najsłynniejszy na świecie, pierwszy praktyczny podręcznik szamanizmu przeznaczony dla mieszkańców Zachodu. Antropolog Michael Harner jest obok Mircei Eliadego uznawany za największy światowy autorytet w sprawach szamanizmu, jest też praktykującym szamanem. Po naukach i praktykowaniu wśród Indian Ameryki Południowej i Północnej, Harner za swoją życiową misję przyjął propagowanie wśród ludzi Zachodu szamanizmu, jako starożytnej techniki fizycznego i duchowego uzdrawiania. Od ponad ćwierć wieku prowadzi warsztaty szamańskie na całym świecie. Droga szamana to podręcznik powstały dla uczestników tych warsztatów, a także dla wszystkich zainteresowanych praktyką szamanizmu. Harner uczy tradycyjnych podstawowych technik szamańskich bez użycia substancji halucynogennych. Oferuje nam wgląd w jedną z najstarszych i najpiękniejszych tradycji ludzkości.

* * *

"Cudowna, fascynująca książka... Harner naprawdę wie, o czym mówi".

Carlos Castaneda

"Osobisty, praktyczny przewodnik po sztuce szamańskiego uzdrawiania i uświęconych technik. Michael Harner jest nie tylko antropologiem, który studiował szamanizm; jest autentycznym białym szamanem".

Stanislav Grof, Przygoda odkrywania samego siebie

"Harner ma najwyższe kwalifikacje zarówno jako naukowiec, jak również jako praktykujący szaman. Bez wątpienia (od niedawnej śmierci Mircei Eliadego) jest wiodącym światowym autorytetem szamanizmu".

Nevil Drury, Szamanizm

Fragmenty książki:

Edytowane przez Mistyk
0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Powiem to tak moim opiekunem na bank jest wilk ludzie którzy mowią koła nich kreci sie jakiś wilk na bank kłamią ale to meritum wilk jako opiekun potrafi cie zostawić na jakis czas samego i patrzyć czy dasz rade jeśli nie to ci pomoże jesli tak bedzie uradowany ja np wyjechałem od rodziny itp a dla wilków to jest cios ale radze sobie sam co jest duża zaletą wilka że umie sobie poradzić wybaczcie że tak bez składni i z błedami ale nie wiem w sumie jak mam to opisać chodzi mi o to że wilk pomoże sie odnaleść w trudnych sytułacjach poprowadzi cie i nawet jesli masz problem przypomni że nadal możesz ugryść jak postępować z wilkiem poprostu daj mu sie prowdzić jeśli cie zostawi nie siadaj i niepłacz poprostu rób czego cie nauczył  wtedy zdasz jego test i przejdziesz na jego poziom jesli nie zdasz to no

1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Z tego co piszesz to moim duchowym zwierzęciem mocy i opiekunem ,też jest wilk ,ale nie tylko ,bo prawdziwy szaman może mieć więcej ,jak jedno takie zwierzę mocy -  ja mam jeszcze - orzeł i niedżwiedz .

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
Dnia 15.02.2012 o 17:36, Lama napisał:

oo, właśnie Szepcie...dobrze się zaczyna! :)

o to mi właśnie chodziło - jak to praktycznie wygląda? Jak będziesz miała chwilę to napisz też, jak jest z tym uczeniem, bo to też jest ważne - w jaki sposób wilk, który w dodatku nie jest materialny (ze wszystkimi minusami, ale także plusami) może uczyć czegoś człowieka?

A tego uczą twoi przewodnicy duchowi .,że ty nie  masz żadnych narkotycznych wizji ,schizów ,omamów i urojeń z chorej wyobrazni , lecz żyjesz wtedy naprawdę ,a twoje stare ,utarte schematy myślenia i pięknego życia jakim żyłeś /żyłaś ,zostają wymazywane ,starte na proch  ,co wyzwala twój bunt niejednokrotnie .,lecz w toku swojego rozwoju ,jesteś uczony niewidzialnym spoosobem ,co może  być dla ciebie okresem wielkiego  nieraz bólu -duchowego ,umysłowego ,psychicznego ,fizycznego , i wielkiego osamotnienia ( jak przeżywanie faktycznej śmierci ) ,to twoja stara osobowość umiera ,a rodzi się nowa i silniejsza ,oraz dużo mądrzejsza .

Edytowane przez Mistyk
0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Żeby dodać komentarz, musisz założyć konto lub zalogować się

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą dodawać komentarze

Dodaj konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!


Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się tutaj.


Zaloguj się teraz

  • Przeglądający   0 użytkowników

    Brak zarejestrowanych użytkowników, przeglądających tę stronę.