Mistyk

Psychologia Duchowości "Kundalini "

6 postów w tym temacie

Znaczenie jogi dla pracy psychoterapeuty

Zainteresowanie Junga kundalinijogą rozwinęło się po poznaniu marzeń sennych i fantazji pewnej Europejki wychowanej na Wschodzie. Odkrył on ich znaczenie psychologiczne dopiero wówczas, gdy natknął się na dzieło Arthura Avalona (właśc. John Woodroffe) Joga kundalini.Ścieżka poznania siebie (The Serpent Power. The Secrets of Tantric and Shaktic Yoga, Madras 1918). Później przyznawał w swoich wypowiedziach otwarcie, iż symptomy obserwowane u niektórych z pacjentów możliwe są do zrozumienia, jeżeli terapeuta obeznany jest z symboliką kundalinijogi. Inaczej wielu takim symptomom nie można przypisać poprawnego znaczenia jak również zrozumieć osobliwe somatyczne lokalizacje symptomów w ciele pacjentów[1] . Definicja Junga głosi, że pierwotnie joga była naturalnym procesem introwersji. Wywoływane praktykami jogi przemiany wewnętrzne uważał za uniwersalne, natomiast techniki i metody pozwalające sadhakom na ich osiągnięcie, za wynik uwarunkowań lokalnych, czyli owoce specyfiki kultury indyjskiej.

Wykłady i seminaria Junga o ćakrach i kundalini

W opinii autora książki, pozostałe po psychologu rękopisy dowodzą, że analizował system kundalini i symbolikę lokalizowaną wewnątrz ludzkich ćakr jeszcze przed rokiem 1930. Następnie prowadził na temat ich wykłady do 1931 roku. Paralele hinduskie – wykład z 11 października 1930 został dołączony w apendyksie. W czerwcu 1931, Jung aktywnie pomagał przy organizacji seminarium i wykładu Przegląd zagadnień jogi, jaki wygłosił w zuryskim Klubie Psychologicznym Jakob Wilhelm Hauer  indolog, profesor Uniwersytetu Tybingeńskiego.

Zanim C.G.Jung osobiście zaczął przybliżać system jogi indyjskiej słuchaczom swoich seminariów, do poprowadzenia wykładów w dniach 3-8 października 1932 Joga, a zwłaszcza znaczenie ćakr (Yoga, Especially the Meaning of the Cakras) podczas ich trwania w dniach 6-11 października , zaproszony został J.H. Hauer. Shamdasani informuje również, iż indolog na czas trwania seminarium w 1932 , przyjął zaproszenie żony Junga i zamieszkał w ich domu rodzinnym w Zurychu.

Materiał zamieszczony w treści książki Psychologia kundalini-jogi pochodzi z tych seminariów jungowskich z roku 1932. Seminarium składało się z sześciu wykładów po angielsku i niemiecku, profesora Hauera i nawiązujących do nich bezpośrednio, czterech wykładów samego Junga. Odczyty Junga stanowiły psychologiczny komentarz do wykładów indologa. Zamieszczono w publikacji komentarze do niemieckich wykładów Hauera z dni 5,6,8 października oraz angielski wykład samego indologa z 8 października.

Oprócz komentarzy psychologicznych do cyklu Joga, a zwłaszcza znaczenie ćakr, książka prezentuje dużo bogatsze merytorycznie , Seminaria Zuryskie C.G.Junga z dni 12, 19, 26 października i 2 listopada 1932, przeprowadzone dla uczestników wykładów Hauera jak i nowych słuchaczy.

Junga objaśnienia ćakr

W jodze kundalini ćakry to obszary ogniskowania się świadomości umiejscawiane w wymiarze mistycznym człowieka, organy indyjskiej fizjologii subtelnej korespondujące z organami wydzielania wewnętrznego w ciele fizycznym. Każda ćakra jest całym światem, jest światem dla siebie samej – objaśnia Jung. Jest to zbieżne z definicją ćakry u W.Hauera jako symbolu doświadczania życia przez jednostkę w danym okresie życia czy fazie rozwoju.

Muladhara  ćakra

Ćakra muladhara odpowiada światu jaki znamy ze stanu jawy : tu podlegamy niewiedzy, popędom, i okolicznościom. To poziom naszej świadomości jako "ja" ( czyli ego ). Kundalini w muladharze jest w stanie śpiącej królewny zjednoczonej z lingą. To poziom ziemi lub podziemia: krypta, pieczara, kościół dolny, piwnica Indywidualne ludzkie "ja" na tym poziomie rozwoju, istnieje jako zarodek (mniej niż embrion) w świecie materialnym. Zdaniem Junga, dlatego hindus traktuje świat jak przedszkole i złudzenie. Równoważnie : dla naszego indywidualnego i świadomego bytu ziemskiego , dla psychologii muladhary, złudzeniem jest świat bogów hindusa. Jung potwierdza, iż w świecie współczesnym mamy wielu takich ludzi nienarodzonych : choć posiadają ciało fizyczne, uganiają się za celami i odnotowują osobiste sukcesy, w rzeczywistości nigdy nie przyszli na ten świat Natomiast wraz z obudzeniem energii kundalini następuje przebudzenie ze stanu muladhary, uruchamia się proces rozwoju nieosobniczego i depersonalizacja. Jednostka faktycznie wkracza na ścieżkę kundalinijogi.

Swadhiszthana ćakra

80px-Swadhisthana.png
 
Symbolika swadhiszthany

Ćakra swadhiszthana to świat nieświadomości, świat żywiołu wody, ocean. Droga rozwoju wiedzie przez ceremonię chrztu z wody, przez narodzenie na nowo po śmierci symbolicznej przez (zanurzenie oddające) utonięcie. Wskutek pomyślnego przebiegu zanurzenia w pochłaniających wodach jednostka zyskuje miano podwójnie urodzonej (dwidźa) otrzymując nieśmiertelną duszę. Osiągnięcie tej ćakry może objawić się jako podróż w głąb duszy i stoczenie tam walki z potworem wodnym (Lewiatan, Makara). Owocem zanurzenia i udanego powrotu jest przemiana w istotę duchową. Jung warunkuje jednak taki osiąg rozbudzeniem energii kundalini. To zaś uzależnia od impulsu wewnętrznego w człowieku, pochodzącego z poziomu buddhi[6], który poprzez ocean pchnie nas na drodze indywiduacji, ku następnej ćakrze. Chodzi tu o impuls nadrzędny względem woli ego człowieka, który spowoduje, że nie ucieknie na sam widok Lewiatana, a wręcz przeciwnie – wyda takiej wewnętrznej przeszkodzie bitwę. W terminologii psychologicznej dochodzi do konfrontacji z nieświadomością.

W symbolice indyjskiej, w przestrzeni swadhiszthanaćakry występuje potwór Makara, ale i sierp Księżyca (półksiężyc z wierzchołkami zwróconymi w górę). To jakby czara napełniona duszami ostatnio zmarłych, które czasie pełni Księżyc oddaje Słońcu, gdzie otrzymują nowe życie – taki mit manichejski przytacza Jung, kończąc wykład o drugiej ćakrze.

80px-Manipura.png
 
Symbolika manipury

Manipura ćakra

Ćakra manipura to ośrodek żywiołu ognia i wschodu (objawienia się) Słońca, które jednostka powinna utożsamić. Równocześnie wszystkie emocje i namiętności eksplodują . Manifestują na zewnątrz ich płomienie, na światło dzienne wychodzą skrywane wady i tłumione emocje. Zachodzi proces, który psychologia analityczna nazywa konfrontacją z cieniem (z archetypem cienia). Gdy miotany humorami człowiek zaczyna zatrzymywać się i poprzez procesy myślowe docieka swoich motywów, wynikiem jest kres jedynowładztwa człowieczego "ja" . Ego po raz pierwszy poznaje autonomiczny, autentyczny, niezależny od niego czynnik psychiczny współistniejący w psychice – przyczynę pustoszących i upiornych emocji. Wtedy może osiągnąć kolejną wyższą ćakrę.

Anahata ćakra

80px-Anahata_sign.jpg
 
Anahata

Ćakra anahata to ośrodek żywiołu powietrza. Odwrót skutkujący nieutożsamianiem się z emocjami, poprzez rozpoznanie ich czynnika psychogennego , powoduje rozpoczęcie procesu indywiduacji : człowiek zaczyna się stawać tym, co nie jest "ja" [7] , "ja" (ego) odkrywa nieosobową, obiektywną Jaźń (archetyp Jaźni). Tutaj zachodzi odnalezienie puruszy : istoty, którą my nie jesteśmy, istoty, która nas zawiera; jest ona większa, ważniejsza od nas, istnieje wyłącznie na płaszczyźnie psychicznej[8] , którą Jung nazywa Jaźnią w znaczeniu psychologicznym. Na opisie funkcjonowania człowieka inspirowanego Jaźnią, kończy się drugi z wykładów Junga.

Wiśuddha ćakra

Ćakra wiśuddha koresponduje z żywiołem akaśa (eteru), myśleniem abstrakcyjnym, światem pojęć i rzeczywistością psychiczną. Na tym poziomie Jung sytuuje pełne poznanie bytu psychicznego jako zasadniczej istoty świata zachodzące dzięki przeżytemu doświadczeniu a nie poprzez dociekania i spekulacje umysłu . Autor daje za przykład Boga niepodlegającego prawom czasu i przestrzeni : jeśli zaistnieje doświadczenie psychiczne – to uznamy je jako fakt psychiczny , koncepcję czy pojęcie Boga wywiedziemy dopiero ze zrozumienia tego faktu psychicznego. Dla człowieka , który osiągnął poziom tej ćakry, właśnie fakty psychiczne stanowią realność : realność psychiczna stoi tu niejako w opozycji do realiów fizycznych. Wiśuddha w procesie indywiduacji odpowiada doświadczeniom archetypu Starego Mędrca.

Adźńa ćakra

Ćakrę adźńa, w charakterystyce Junga, dominuje tematyka Boga : nie ma tu żadnego czynnika psychicznego a jedyną rzeczywistość stanowi Bóg[9] . Wkraczając na poziom adźńaćakry, człowiek istniejący w pełni jako realność psychiczna, staje w obliczu innej realności psychicznej – odwiecznego obiektu psychicznego (czyli Boga). Zachodzi pełne utożsamienie z tym "nie-ja" , rozpłynięcie w Nim[10] , powrót do miejsca początku. To poziom pełni świadomości o wszystkim , wszechogarniającej wiedzy, doświadczanie bytu we wszystkim co istnieje. Śiwa i Śakti są zjednoczeni, Śpiąca Królewna (kundaliniśakti) , teraz manifestując się pod postacią Dewi, powróciła do Boga.

Sahasrara ćakra

Ćakra sahasrara opisana jest jako pozostająca poza doświadczaniem, ponieważ zachodzi jedność wszystkiego z wszystkim. Cytując opis z tego rozdziału : nie ma już Boga, jest tylko Brahman.

Junga ocena poziomu cywilizacji

Stosując indyjską hierarchię ćakr będącą tematem książki, autor w treści czwartego wykładu, podejmuje się zadania oceny poziomu społeczeństwa cywilizacji zachodniej. Naszą świadomość ("ja") z doświadczeń indywidualnych życia codziennego sytuuje niestety na stopniu muladhary (pierwsza ćakra). To świat "tu i teraz", pragmatyki i konkretów, tu wypełniamy nasze życie indywidualne. Na tym poziomie decydujący głos mają potrzeby ciała. Porównuje ludzi broniących opinii indywidualnych, nie znających wartości nieosobniczych, do zwierząt wyższych zależnych od środowiska i ludzi pierwotnych dążących do doskonałej harmonii z naturą. Trwa to dopóki "ja" człowieka, utożsamia się ze świadomością[12] . Aby spowodować kres niewoli w świecie muladhary, musimy obudzić kundalini .

Junga objaśnienia wahan

W treści seminariów jungowskich poświęconych kundalinijodze, znajdują się również interpretacje symboli zwierzęcych , które tradycja indyjska wiąże z ćakrami. Interpretacje te dotyczą znaczenia postaci wierzchowców (wahana) bóstw żywiołów, powiązanych z daną ćakrą.

  • słoń w muladharze – najsilniejszy wśród zwierząt – libido, wola czynu
  • makara w swadhiszthanie – zwierzę otchłani , potwór świata podziemnego, niebezpieczeństwo głębi psychiki
  • baran w manipurze – ofiara z ludzkich namiętności i pożądań
  • antylopa w anahacie (bliska symbolice jednorożca) – ulotniść czynnika psychicznego oraz puruszy, znikome podleganie prawom świata,
  • biały słoń w wiśuddhi – siła słonia pomagająca zrozumieć czyste abstrakcje (fakty czysto psychiczne), będące obiektami doświadczeń na poziomie tej ćakry,
  • brak wahany w adźńaćakrze i wyżej

Jung wskazuje iż są to kolejne stopnie przekształcania siły pierwotnej, czynnika psychicznego który oddziałuje na ego. Najbardziej nieprzepracowana, pierwotna forma zwierzęca to słoń w muladharze – końcowa to pełen mocy wysubtelniony biały słoń ćakry piątej.

Znaczenie kundalinijogi dla psychologii

Jesteśmy wdzięczni jodze tantrycznej – pisze Jung i uzasadnia to tym, że joga:

  • systematyzuje doświadczenia, które są udziałem ludzi. Umożliwia ich klasyfikacje i podaje przyporządkowane im tradycyjne nazewnictwo
  • zawiera symbolikę , której znaczenia obejmują wszystkich ludzi (powszechną , dla całej wspólnoty ludzkiej)
  • opisuje etapy jakie przechodzi świadomość jednostki.

Naukę o ćakrach i kundalini autor nazywa "kosmicznym systemem ćakr" w opozycji do struktur psychiki w zakresie ego (osobniczych) i świadomości. Kosmiczną perspektywę odnosi do całego świata psychiki, do obrazu psychiki z perspektywy wszechogarniającej świadomości boskiej[14].

Recepcja w źródłach polskich

  • Do pozycji "Psychologia kundalini-jogi", jako szczegółowego źródła opisującego symbolikę ćakr kieruje czytelników autorka książki "Joga. Droga do transcendencji

https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychologia_kundalini-jogi

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Rozwój jest postrzegany różnie,  rozwój człowieka można scharakteryzować jako coraz dojrzalsze sposoby myślenia i ujmowania istoty własnych doświadczeń. Rozwój przez wielu traktowany jest bardziej jako spełnienie niż jako sukces. Najważniejszym zadaniem jest tu coraz lepsze poznanie siebie. Z punktu widzenia „stawania się” rozwój jest jednak bardziej procesem tworzenia niż poznawania, gdyż jest procesem zdobywania nowych umiejętności, osiągania większej liczby celów, a więc mówiąc ogólnie, „dodawania” czegoś do siebie i do własnego życia, a podstawowe wartości to doskonałość i sukces . Specjaliści od rozwoju uważają, że: – każdy człowiek może w znacznym stopniu kierować swoim rozwojem.

Otoczenie w którym żyjemy, nigdy nie jest w pełni zdeterminowane – jesteśmy osobiście odpowiedzialni za inicjowanie i kontrolowanie doświadczeń, dzięki którym się rozwijamy (psychicznie ,czyli duchowo  ); – chociaż możemy pośrednio korzystać z doświadczeń innych ludzi, rozwijamy się tylko dzięki temu, iż angażujemy się w e w n ę t r z n i e we własne przeżycia; – rozwój jest procesem, a nie „produktem”, tak jak osiągnięty cel czy przeznaczenie. Proces ten może być szybszy lub wolniejszy, lecz rzadko zachodzi z dnia na dzień; – „brak rozwoju” to rozwiązanie nie do przyjęcia „Albo wzrastamy w sensie jakościowym, albo umieramy w sensie psychologicznym”; – większość tego, co jest nam potrzebne do rozpoczęcia rozwoju i jego kontynuowania, już posiadamy .

Rozwój osobisty człowieka może dokonywać się w dziedzinie psychoneurologicznej, psychosocjologicznej, psychoduchowej i psychofizycznej i powinien sprzyjać zdobywaniu coraz większej samodzielności, odczuwaniu ogólnego ożywienia, nieobecności poczucia, że „czegoś nam w życiu brak”, zdolności natychmiastowego uzyskania dobrego samopoczucia, obdarzaniu większą miłością siebie i innych, umiejętności rozwiązywania coraz większej liczby coraz trudniejszych problemów, zdolności stawania we własnej obronie w miejscu pracy itd. .

Można wyszczególnić trzy podstawowe tendencje dotyczące rozwoju człowieka zachodzącego z wiekiem: – człowiek w ciągu swego życia odbiera i przetwarza coraz to nowe informacje, gromadzi do- świadczenia i rozwija wiedzę pragmatyczną – którą nazywamy mądrością – aż do starości; – wraz z wiekiem pojawiają się coraz bardziej złożone sposoby myślenia, które pozwalają rozwiązywać coraz bardziej złożone problemy, w tym problemy wymagające zintegrowania ze sobą różnych, czasami sprzecznych, informacji lub kontekstów poznania; – wraz z wiekiem procesy przetwarzania informacji doskonalą się i chociaż starzeniu się człowieka towarzyszy wzrastające spowolnienie tych procesów, to jednak spadek efektywności przetwarzania informacji u ludzi dorosłych wcale nie jest zjawiskiem nieuchronnym i tak rozległym, jak to się powszechnie sądzi .

Aby rozwój stał się możliwy powinny być spełnione określone warunki. Najważniejsze z nich to: pewien poziom samoświadomości i samoakceptacji, gotowość do wzięcia pełnej odpowiedzialności za własny rozwój, gotowość do zaangażowania się i podjęcia działania.

Edytowane przez Mistyk
0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
Dnia 12.06.2017 o 05:54, Mistyk napisał:

Rozwój jest postrzegany różnie,  rozwój człowieka można scharakteryzować jako coraz dojrzalsze sposoby myślenia i ujmowania istoty własnych doświadczeń. Rozwój przez wielu traktowany jest bardziej jako spełnienie niż jako sukces. Najważniejszym zadaniem jest tu coraz lepsze poznanie siebie. Z punktu widzenia „stawania się” rozwój jest jednak bardziej procesem tworzenia niż poznawania, gdyż jest procesem zdobywania nowych umiejętności, osiągania większej liczby celów, a więc mówiąc ogólnie, „dodawania” czegoś do siebie i do własnego życia, a podstawowe wartości to doskonałość i sukces . Specjaliści od rozwoju uważają, że: – każdy człowiek może w znacznym stopniu kierować swoim rozwojem.

Otoczenie w którym żyjemy, nigdy nie jest w pełni zdeterminowane – jesteśmy osobiście odpowiedzialni za inicjowanie i kontrolowanie doświadczeń, dzięki którym się rozwijamy (psychicznie ,czyli duchowo  ); – chociaż możemy pośrednio korzystać z doświadczeń innych ludzi, rozwijamy się tylko dzięki temu, iż angażujemy się w e w n ę t r z n i e we własne przeżycia; – rozwój jest procesem, a nie „produktem”, tak jak osiągnięty cel czy przeznaczenie. Proces ten może być szybszy lub wolniejszy, lecz rzadko zachodzi z dnia na dzień; – „brak rozwoju” to rozwiązanie nie do przyjęcia „Albo wzrastamy w sensie jakościowym, albo umieramy w sensie psychologicznym”; – większość tego, co jest nam potrzebne do rozpoczęcia rozwoju i jego kontynuowania, już posiadamy .

Rozwój osobisty człowieka może dokonywać się w dziedzinie psychoneurologicznej, psychosocjologicznej, psychoduchowej i psychofizycznej i powinien sprzyjać zdobywaniu coraz większej samodzielności, odczuwaniu ogólnego ożywienia, nieobecności poczucia, że „czegoś nam w życiu brak”, zdolności natychmiastowego uzyskania dobrego samopoczucia, obdarzaniu większą miłością siebie i innych, umiejętności rozwiązywania coraz większej liczby coraz trudniejszych problemów, zdolności stawania we własnej obronie w miejscu pracy itd. .

Można wyszczególnić trzy podstawowe tendencje dotyczące rozwoju człowieka zachodzącego z wiekiem: – człowiek w ciągu swego życia odbiera i przetwarza coraz to nowe informacje, gromadzi do- świadczenia i rozwija wiedzę pragmatyczną – którą nazywamy mądrością – aż do starości; – wraz z wiekiem pojawiają się coraz bardziej złożone sposoby myślenia, które pozwalają rozwiązywać coraz bardziej złożone problemy, w tym problemy wymagające zintegrowania ze sobą różnych, czasami sprzecznych, informacji lub kontekstów poznania; – wraz z wiekiem procesy przetwarzania informacji doskonalą się i chociaż starzeniu się człowieka towarzyszy wzrastające spowolnienie tych procesów, to jednak spadek efektywności przetwarzania informacji u ludzi dorosłych wcale nie jest zjawiskiem nieuchronnym i tak rozległym, jak to się powszechnie sądzi .

Aby rozwój stał się możliwy powinny być spełnione określone warunki. Najważniejsze z nich to: pewien poziom samoświadomości i samoakceptacji, gotowość do wzięcia pełnej odpowiedzialności za własny rozwój, gotowość do zaangażowania się i podjęcia działania.

Rozwój duchowy należy rozpocząć od zdobywania kompleksowej wiedzy, czyli wiedzy świeckiej i biblijnej, która jest zbieżna z wiedzą świecką, oraz od doskonałego, uniwersalnego i ponadczasowego wzoru człowieka dla człowieka, którym jest Jezus Zbawiciel.

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
Dnia 29.06.2017 o 11:18, teodor44 napisał:

Rozwój duchowy należy rozpocząć od zdobywania kompleksowej wiedzy, czyli wiedzy świeckiej i biblijnej, która jest zbieżna z wiedzą świecką, oraz od doskonałego, uniwersalnego i ponadczasowego wzoru człowieka dla człowieka, którym jest Jezus Zbawiciel.

Nie można ściaśniać i ograniczać swego światopoglądu ,tylko do wiedzy biblijnej ,jest wiele tak natchnionych przez Boga Stworzyciela pism na świecie - Koran -Biblia Muzułmanów /Islamu  , Tora -Biblia Żydowska (Jezus Chrystus - Prorokiem Żydowskim I Założycielem Chrześcijaństwa ) , Bagawadgita - Biblia Hinduska  , Kamasutra - Księga  Hindusa Traktująca O Miłości Duchowej I Materialnej , Poprzez Odpowiednie Techniki Jogiczne ( Seksu Tantrycznego ) .

https://tantralove.eu/co-to-jest-tantra/

Tantra – rodzaj dzieła, właściwy dla tantryzmu śaktyjskiego, dźinijskiego i buddyjskiego[1]. Tantra to tekst ezoteryczny, może zawierać zarówno opisy doktryny jak i praktyk[2] tantryzmu. W tantrach omawia się problematykę opętania i egzorcyzmowania[3]. Genezy tych pism upatruje się wśród niebramińskich ascetów, zamieszkujących w miejscach kremacji zwłok[4].

http://www.focus.pl/czlowiek/joga-mioci-potga-tantry-fenomen-kamasutry-11402

I kobiety, i mężczyźni są zdolni do przeżywania wielokrotnych orgazmów. W drodze na szczyt rozkoszy nie wolno się jednak spieszyć – przekonują nauczyciele tantry.

Seks bez wytrysku? To jest tantra? Mężczyźni albo się jej boją, albo obojętnie wzruszają ramionami. Tymczasem tantra obiecuje im nie tylko kilkusekundowy orgazm, ale utrzymanie takiego poziomu podniecenia znacznie dłużej.

„Nikt ci nie uwierzy, póki tego nie doświadczy. Też kiedyś ze zdziwieniem odkryłem, że można czuć się zaspokojonym bez ejakulacji” – mówi Dawid Rzepecki, nauczyciel tantry. Czy to rzeczywiście możliwe? O co chodzi w tym orientalnym seksie?

Kosmiczny orgazm

Ludziom Zachodu słowo „tantra” kojarzy się przede wszystkim ze skomplikowanymi pozycjami, seksem powolnym, trwającym godzinami, i perwersją. Tymczasem tantra to zbiór mistycznych, ezoterycznych nauk pochodzących z Azji – przede wszystkim z hinduistycznych Indii, skąd trafiły do Tybetu, gdzie wzbogaciły się o elementy buddyzmu.

W sanskrycie słowo „tantra” oznacza „narzędzie do rozciągania (świadomości)”. To system filozoficzny o tradycji trwającej kilka tysięcy lat, zakładający że wszystko, co istnieje, jest przejawem jednego bytu. Praktyki tantryczne mają doprowadzić do powtórnego zjednoczenia przeciwstawnych sobie pierwiastków. Co to ma wspólnego z seksem? W hinduskiej mitologii stworzenie świata i ostateczne wyzwolenie wiąże się z parą bogów: Śiwą i Śakti. Gdy boscy małżonkowie przeżywają kosmiczny orgazm, przeciwstawne energie znów się łączą. W ten sposób seksualność staje się narzędziem duchowego oświecenia, a akt miłosny – świętym rytuałem.

„Dla mnie tantra jest sposobem na zaspokojenie najgłębszej potrzeby człowieka – potrzeby powrotu do raju, czyli do poczucia jedności ze światem i wewnętrznego spokoju, które są możliwe w przepływie miłości” – tłumaczy Dawid Rzepecki, który z żoną Zosią uczy współczesnej tantry. „To królewska droga rozwoju osobistego. Czasem zwana jogą miłości, jest ścieżką prowadzącą do pełniejszej świadomości życia. Kładzie nacisk na wyodrębnienie i wzmocnienie pierwiastków kobiecości i męskości, po czym łączy je w harmonijną całość” – piszą Rzepeccy na swojej stronie internetowej TantraLove.eu.

Warsztaty tantry są na Zachodzie modne od kilkudziesięciu lat, od kiedy zafascynowani mistyką i egzotyką Orientu hipisi zaczęli jeździć po nauki do hinduskich guru i buddyjskich nauczycieli. Mimo że europejscy i amerykańscy tantrycy nie czczą hinduskich bóstw, ze wschodniej tradycji zaczerpnęli wiarę w duchowy wymiar aktu seksualnego, przekonanie, że życie erotyczne jest potężnym źródłem energii, i wiedzę wielu pokoleń, które nauczyły się, jak doświadczać boskiej przyjemności, przez zachodnich seksuologów nazywanej wielokrotnym orgazmem.

Złota siódemka

Oto kilka wskazówek i przestróg od nauczycieli tantry:

  1. Nie bądźcie nastawieni na orgazm czy popis sprawności fizycznej, lecz na wymianę energii i wzajemne zasilanie.
  2. Nauczcie się rozmawiać z sobą w sposób nieoskarżający.
  3. Codziennie ćwiczcie mięśnie Kegla.
  4. Pamiętajcie, że tantra jest sztuką, dzięki praktyce osiągniecie z czasem doskonałość.
  5. Nie spieszcie się.
  6. Świadomie posługujcie się dłońmi.
  7. Jeśli to tylko możliwe, uprawiając seks, nie zamykajcie oczu.
Edytowane przez Mistyk
0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

"Bo żeby dojść do nieba ,trzeba niejednokrotnie przechodzić przez piekło "

0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
Dnia 29.06.2017 o 11:18, teodor44 napisał:

Rozwój duchowy należy rozpocząć od zdobywania kompleksowej wiedzy, czyli wiedzy świeckiej i biblijnej, która jest zbieżna z wiedzą świecką, oraz od doskonałego, uniwersalnego i ponadczasowego wzoru człowieka dla człowieka, którym jest Jezus Zbawiciel.

Bez doświadczeń naukowych  i praktyki ,sama teoria /wiara /wiedza jest niepełna ,niekompletna i ślepa na prawdę absolutną i intuicyjną mądrość ,jaką jest kosmiczna inteligencja siły wyższej ,zwana Bogiem Stwórcą .

Edytowane przez Mistyk
0

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Żeby dodać komentarz, musisz założyć konto lub zalogować się

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą dodawać komentarze

Dodaj konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!


Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się tutaj.


Zaloguj się teraz

  • Przeglądający   0 użytkowników

    Brak zarejestrowanych użytkowników, przeglądających tę stronę.